حرکت عايشه به جانب مدينه
اي عايشه! ما زنانيم که در لباس مردان در خدمت تو هستيم، عليه السلام ما را امر فرمود، [صفحه 71] لباس مردان را بپوشيم تا در راه زياني به ما نرسد و با چشم بد بر ما نگاه ننگرند. عايشه چون چنين ديد، از سخن خود پشيمان شد و استغفار کرد. چون عايشه به مدينه رسيد در حجره خود مسکن کرد و آن زنان به بصره باز گشتند. عايشه از آن پس از آنچه کرده بود پشيمان شده بود، و هرگاه روزهاي جنگ جمل را به ياد مي آورد به شدت مي گريست و مي گفت اي کاش! من اين روزها را مشاهده نمي کردم و اي کاش بيست سال زودتر مي مردم.!
اميرالمؤمنين علي عليه السلام عده اي از زنان بصره را بدون اين که عايشه آگاه باشد امر کرد تا همراه وي براي محافظت از او لباس مردانه بپوشند و عمامه بر سر کنند و از بصره تا مدينه او را همراهي کنند.[1] در بين راه عايشه از اميرالمؤ منين علي عليه السلام شکايت کرد که مردان نامحرم را به همراهي من انتخاب کرد تا مرا به مدينه برگردانند، يکي از همان زنان چون سخن عايشه را شنيد، خود را به او نزديک کرد و چهره خود را باز کرد و گفت: اي عايشه! واي بر تو، آنچه در حق اميرالمؤمنين علي عليه السلام روا داشتي کافي نبود که باز چنين سخناني ناسنجيده مي گويي؟
صفحه 71.