خاموشي چراغ و شنيدن خواسته
شبي به منزل اميرالمؤمنين، امام عليّ عليه السلام وارد شدم و ضمن صحبت هائي به آن حضرت عرض کردم: يا اميرالمؤمنين! از شما خواسته اي دارم؟ حضرت فرمود: اي حارث! آيا مرا سزاوار و شايسته شنيدن خواسته ات مي داني؟ گفتم: بلي، يا اميرالمؤمنين! شما از هر کسي والاتر و شايسته تر هستي. حضرت فرمود: ان شاءاللّه که خداوند به وسيله من جزاي خيري به تو دهد؛ و سپس از جاي خود برخاست و چراغ را خاموش نمود و اظهار داشت: علّت اين که چراغ را خاموش کردم، چون دوست نداشتم ذلّت پيشنهاد و خواسته ات را در چهره ات بنگرم؛ و بتواني به آسودگي و بدون هيچ واهمه اي خواسته هايت را بيان کني. بعد از آن، افزود: از حضرت رسول اکرم صلّي اللّه عليه و آله شنيدم که فرمود: حوايج و خواسته هاي انسان به عنوان امانت خداوندي است، که بايد در درون او مخفي بماند؛ و براي کسي غير از خداي سبحان بازگو نکند. پس از آن فرمود: هرکه حاجت و خواسته برادرش را بشنود بايستي او را کمک نمايد و خواسته اش را برآورده کند البته تا جائي که مقدور باشد نبايد او را نااميد و مأيوس گرداند-.[1] .
حارث همداني يکي از اصحاب و دوستان حضرت اميرالمؤمنين عليّ بن ابي طالب عليه السلام است حکايت کند: