توکّل يا بي عاري
حضرت عليّ عليه السلام نزديک ايشان رفت و فرمود: شما چه کساني هستيد؟ و چه مي کنيد؟ در پاسخ به حضرت، اظهار داشتند: ما بر خداوند توکّل کرده ايم و عبادت او مي کنم. حضرت فرمود: خير، چنين نيست؛ بلکه شما بي عار و مُفت خور مي باشيد، چنانچه راست مي گوئيد و توکّل برخداوند متعال داريد، بگوئيد که در چه مرحله اي از توکّل قرار داريد؟ گفتند: اگر چيزي به ما برسد، مي خوريم و قناعت مي کنيم و چنانچه چيزي به ما نرسد، صبر و تحمّل مي نمائيم. سپس امام عليّ عليه السلام خطاب به ايشان کرد و با صراحت فرمود: سگ هاي محلّه ما نيز چنين روشي را دارند. آنان با خون سردي گفتند: پس ما چه کنيم، شما بفرمائيد که چه رفتاري داشته باشيم؟ حضرت فرمود: بايستي آنچه را که ما يعني، پيامبر خدا و اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام انجام مي دهيم؛ شما مسلمان ها نيز چنان کنيد. گفتند: شما چه کارهائي را انجام مي دهيد، تا ما تبعيّت نمائيم؟ امام عليه السلام فرمود: ضمن سعي و تلاش و کار و عبادت، آنچه به ما برسد پس از مصرف، اضافه آن را بذل و بخشش مي کنيم. و اگر چيزي درآمدي نيافتيم، خداوند منّان را؛ در هر حال شکر و سپاس مي گوئيم.[1] .
روزي امام عليّ بن ابي طالب، اميرالمؤمنين صلوات اللّه عليه عبورش به گروهي از مسلمان ها افتاد که در گوشه اي از مسجد را اشغال کرده بودند و به عبادت مشغول بودند.