اسلام آورنده نخستين
ابوطالب که از ميان فرزندان خود عقيل را از همه بيشتر دوست داشت گفت اگر عقيل را نزد من بگذاريد هر يک از پسران ديگر مرا که مي خواهيد مي توانيد ببريد. پس عباس جعفر را همراه خود به خانه برد و حضرت رسول (ص) علي (ع) را و علي (ع) نزد رسول خدا (ص) بزرگ شد تا آنکه آن حضرت به نبوّت مبعوث شد و علي (ع) به او ايمان آورد. بسياري از سيره نويسان و محدّثان اهل سنّت علي (ع) را نخستين کسي مي دانند که اسلام آورد و آنها که خديجه را نخستين اسلام آورنده مي دانند علي (ع)را نخستين اسلام آورنده از مردان مي شمارند. اينکه حضرت امير (ع) اسلام آورنده ي نخستين، دست کم از ميان مردان، باشد امري طبيعي به نظر مي رسد؛ زيرا بنا به روايت سيره نويسان، [صفحه 4] حضرت رسول (ص) بعثت خود را نخست به خديجه اعلام فرمود و خديجه قول او را تصديق و تأييد کرد. دومين شخصي که از اسلام و بعثت حضرت رسول (ص) مي بايست آگاه مي شد علي بن ابي طالب (ع) بود که در خانه ي آن حضرت زندگي مي کرد و در آن هنگام بنا به اختلاف روايات ميان ده تا پانزده سال داشت. پس از او زيد بن حارثه بود که پسر خوانده و آزاد کرده ي پيامبر (ص) بود و در همان خانه زندگي مي کرده رواياتي هست که در آغاز فقط حضرت رسول (ص) و خديجه و علي (ع) را در حال نماز گزاردن ديده اند و روايات ديگري هست که به موجب آن حضرت رسول (ص) در آغاز بعثت به هنگام نماز، با علي (ع) و پنهان از نظر ديگران به شکاف کوهها و درّه هاي مکّه مي رفتند و در آنجا نماز مي خواندند. بعضي از متعصّبان و محدّثان اهل سنّت خرده گرفته اند که بر فرض آنکه علي (ع) نخستين مسلم باشد چندان فضيلتي را بر او ثابت نخواهد کرد؛ زيرا آن حضرت در آن زمان در سالهاي کودکي بوده است و ايمان و اسلام از سالهاي بلوغ معتبر است. در پاسخ بايد گفت که اين فضيلت مهمتري بر فضايل علي (ع) مي افزايد و آن اينکه آن حضرت در ميان مهاجران نخستين و در ميان جنگجويان بدر که سمت فضيلت و برتري بر اصحاب ديگر حضرت رسول (ص) را دارند، تنها کسي است که هرگز بت پرستي نکرده است و از آن هنگام که خود را شناخته است خداي واحد را پرستيده و با رسول خدا (ص) نماز گزارده است. بنابر روايتي ديگر چون آيه ي: و انذر عشيرتک الاقربين (به خويشاوندان نزديک خود هشدار ده) نازل شد، حضرت رسول (ص) بنابر اين دستور الهي فرزندان و نبيرگان عبدالمطّلب را که نزديکترين خويشان او بودند دعوت کرد و فرمود هر کس از شما پيشتر از ديگران با من بيعت کند برادر و دوست و وارث من خواهد بود و اين سخن را سه بار تکرار فرمود و در هر بار فقط علي (ع) برخاست و آن حضرت را تأييد و تصديق کرد و حضرت رسول (ص) فرمود: «اين مرد، برادر من و وصي من و خليفه ي من در ميان شماست، سخن او را بشنويد و از او اطاعت کنيد». [صفحه 5]
از جمله نعمتهاي الهي در حق علي بن ابي طالب (ع) يکي آن بود که وقتي قريش در قحطي بزرگي افتادند و ابوطالب را فرزند و عيال زياد و توانايي مالي کم بود، حضرت رسول (ص) به عموي خود عباس که مردي توانگر بود گفت برويم و از بار زندگي ابوطالب بکاهيم و هر کدام يکي از پسران او را برگيريم و پيش خود نگاهداريم. عباس اين پيشنهاد را پذيرفت و هر دو پيش ابوطالب رفتند و گفتند ما مي خواهيم هر کدام يکي از پسران ترا نزد خود نگاهداريم تا اين مصيبت قحطي از ميان ما برداشته شود.
صفحه 4، 5.