جاهليت
احکام اسلام زمان را به دو دوره تقسيم کرد: قبل از اسلام (دوره جاهليت)، بعد از ظهور اسلام و ارشاد اسلام (دوره توحيد.) در تاريخ به طور يکنواخت آمده است که تقريبا اکثريت قاطع جزيره العرب صحرانشين بودند و تنها گروهي از مردم يمن و لخمي ها و غساني ها و قليلي از حجازي ها شهرنشين به شمار مي آمدند. شهرنشين ها از جهت افکار و عادات و رسوم و اخلاق با صحرانشين ها فرق چنداني نداشتند. نود درصد اين مردم راجع به دين و مذهب يا خداوند، يا اسرار جهان و مفاهيم عاليه ي فلسفي و علمي و انساني افکاري کودکانه و سطحي داشتند. مذهب اکثريت مردم بت پرستي بود و تجمع سيصد و شصت بت در کعبه نشانگر اهميت بتها در اين ديار بود. ولي نبايد ناگفته گذاشت که در جزيره العرب مانند همه جاي دنياي آن روز اکثر آيين و عقايد ابتدايي و مذاهب معروف موجود بوده، از جمله يهوديت، مسيحيت- آيين مجوس- صائبين- آيين حنيف ابراهيم در اين سرزمين رواج داشته است- برخي از فلسفه ها و عقايد ايراني خاصه «مانويت» و عقايد ديگر نفوذ پيدا کرده بود ولي شايع ترين و عمومي ترين عقايد و آيين ها، بت پرستي بود[1] و اين گفتار تاريخ است که يکنواخت در همه جا بدان استناد مي شود.
طلوع اسلام خطي بين آراء و عقايد به وجود آورد. اين خط از بعثت رسول اکرم شروع شد.