ابو طالب پدر پر افتخار علي
در حديث «عفيف کندي» است که: در آغاز دعوت پيغمبر اکرم (ص) ديدم که آن حضرت نماز مي خواند، و پسر بچه اي (علي- ع- ) و زني هم با وي نماز مي گزارند. عفيف گفت: از عباس عموي پيغمبر (ص) پرسيدم: اين چه کاري است؟ عباس گفت: اين برادر زاده ي من است و مدعي است که فرستاده ي خدا مي باشد. ولي جز اين پسر بچه که او نيز برادر زاده ي من است کسي از وي پيروي ننموده است. اين زن هم همسر اوست. عفيف پرسيد شما چه عقيده داريد؟ عباس گفت: ما صبر مي کنيم ببينيم. «شيخ» يعني ابو طالب چه مي کند. ابو طالب بود که در زمان خردسالي پيامبر (ص) کفالت و سرپرستي آن حضرت را به عهده گرفت، و در روزگار بعثت آن حضرت به دفاع و حمايت از وي بر خاست و شر مشرکين را از او دور ساخت، و از اين راه دچار ناراحتي عظيم و مصيبتي کمرشکن گرديد. با اين وصف در راه ياري و پيشرفت دين اسلام استقامت نمود.[1] روايت شده که چون [صفحه 24] ابو طالب وفات يافت، به پيامبر (ص) وحي شد از مکه خارج شو که ياورت از دنيا رفت. اين مرد پدر علي (ع) است.
نمي دانم درباره ي مردي که پدرش ابو طالب بزرگ سرزمين مکه و حومه ي آن و سرور قريش و رئيس شهر بود، چه بگويم؟ تا آنجا که راجع به او گفته اند: کم اتفاق مي افتد که آدم تهي دستي سروري پيدا کند؛ در حالي که ابو طالب فقير، بزرگ بود و ثروتي هم نداشت. قريش او را بزرگ خود مي دانستند و به وي «شيخ» مي گفتند.
صفحه 24.