دعا هنگام جنگ
در سيره ي علوي، ابعاد معنوي و گسترش روح معنويت در انسان و جامعه انساني، بر هر چيز ديگر، مقدّم است. امام، ايجاد و گسترش اين حالت را در اوج نبرد نيز فراموش نمي کرد. چون صف ها آراسته مي شد و نيروها آماده ي درگيري مي شدند، امام سخن مي گفت و با سخناني روشنگر، مي کوشيد تا فتنه را خاموش کند؛ امّا سود نمي بخشيد و خيره سري دشمن، جنگ را ناگزير مي ساخت. امام،در هنگام جنگ، به نيايش مي پرداخت، ياد خدا را در دل ها زنده مي کرد و با زمزمه هاي عارفانه، فضاي سپاه خود را عطرآگين مي ساخت و از خدا استمداد مي جست. بدين سان، جهاد و نبردش نيز مقدمه ي حبّ الهي بود و زمينه نزديک شدن به خدا، و گامي در جهت تحقّق آرمان هاي الهي و ارزش هاي انساني. محتواي دعاهاي امام در نبرد و مضمون نيايش هايِ آن بزرگوار، بر آنچه آمد، دليلي است روشن و بسي قابل تأمّل.