آغاز به جنگ، هرگز!
امام، اين سياست را هماره معمول داشت و بر آن پاي فشرد. جندب ازدي مي گويد:ان علياً کان يأمرنا في کلّ موطن لقينا فيه معه عدوّاً فيقول: لا تقاتلوا القوم حتّي يبدؤکم فأنتم بحمداللَّه- عزّوجلّ- علي حجة وترککم ايّاهم حتي يبدؤکم حجة أخري لکم.[1] . هرگاه همراه علي عليه السلام با دشمن رو به رو مي شديم، به ما فرمان مي داد: «با آنان، نبرد نکنيد تا آنان، آغاز کنند، چرا که شما بحمداللَّه- عزّوجلّ- برهان داريد و رها کردن آنان تا نبرد را آغاز کنند، برهاني ديگر است براي شما». بدين سان، او نشان مي داد که در فرهنگ او ستيزه گري اصل نيست و صلح و آرامش، اصل است. چنين بود که امام، به نيروهاي رزم آورش سفارش کرده بود تا آغاز به جنگ نکنند و چون آتش جنگ با شروع دشمن، شعله ور شد و به ياري خداوند، دشمنْ شکست خورد، فراريان را نکُشند، بر مجروحان يورش نبرند، بدن ها را عريان نسازند، اجساد را مُثله نکنند و... اينها و جز اينها در سيره ي جنگي علوي، نشان دهنده ي اين است که جنگاوري [صفحه 85] در سياست آن بزرگوار، استثناست و تأکيد بر ارزش هاي انساني و گسترش آن قاعده.
امام، هرگز آغاز به جنگ نکرد و تا دشمن، در نهايت خيره سري، عرصه را بر گفتگو و رويارويي مسالمت آميزْ تنگ نکرد، دست به شمشير نبرد و به همراهان و ياران خود نيز تأکيد کرد که هرگز آغازِ به نبرد نکنند. به واقع، اين سياست امام، تأکيدي است بر صلح دوستي اسلام علوي و ارزش هاي انساني، و مخالفت با ستيزه جويي.
صفحه 85.