مدارا با مخالفان سياسي
[صفحه 77] اصلي بود خدشه ناپذير. اين مدارا تا مرز توطئه آفريني مخالفان، پيش مي رفت. علي عليه السلام بر اين باور بود که مدارا با مخالفان، از تندي آنان مي کاهد و زمينه هاي صحنه آفريني و جوسازي را از آنان مي ستاند. بر اين اساس بود که تا خوارج به قتلْ دست نيازيدند و امنيت جامعه را به جد به خطر نيفکندند، با آنان برخورد نکرد، دشنام هاي آنان را تحمّل کرد و حتي حقوق آنان را از بيت المال، قطع نکرد. برخورد امام، با توطئه گران عليه امنيت داخلي، به تناسب حدّ و حدود توطئه ي آنان و نقشي بود که در توطئه داشتند. گاه آنان را تبعيد مي کرد و ديگر گاه، به زندان مي افکند و بالاخره، چون هيچ گونه چاره انديشي کارساز نبود، با برخورد نظامي، مشکل را حل مي کرد.
امام، با مخالفان سياسي نيز هرگز با خشونت رفتار نمي کرد. مدارا در سياست علوي،
صفحه 77.