قانونگرايي در برخورد با مجرمان
نظام حکومت علي عليه السلام، متّکي به قانونْ بود و در همه جوانب، قانون بود که حکومت مي کرد، نه اراده ي فرد. بدين سان، او در آموزه هايش، به قانونگرايي و محوريت قانون، بسي تأکيد مي کرد. چنين بود که در نظام حکومت او نه تنها شکنجه ي متّهمان و مظنونان به اقدامات ناروا ممنوع بود، که مجرمان نيز شکنجه نمي شدند و به مجرم نيز هرگز اهانت نمي شد و اگر کسي مجرم شناخته مي شد، تنها و تنها به مقتضاي قانون، مجازات مي گشت، و اگر مجري قانون، عمداً و يا سهواً، در اجراي حکم از مرز قانونْ تجاوز مي کرد، قصاص مي شد. چنين بود که چون دريافت قنبر، سه تازيانه بيشتر به مجرمي نواخته است، او را با سه تازيانه قصاص کرد.[1] .