تلاش براي همدلي و وحدت جامعه
آن بزرگوار، اتّحاد را ضامن بقاي حکومت ها، و اختلاف را عامل سقوط دولت ها مي داند و از اين رو، بسيار بر آن، تأکيد مي ورزد. بخش هايي از «خطبه ي قاصعه»، از جمله موارد درس آموز و تنّبه آفرين آموزه هاي حکومت علوي است. در شناخت ريشه هاي اختلاف ها و چگونگي دست يافتن به وحدت و همدلي، او خود نيز در اين جهت، بيشترين تلاش را مي کرد و از حقوق مسلّم خود، چشم مي پوشيد تا جامعه در آتش اختلاف نسوزد و مي فرمود: ليس رجل- فاعلم- أحرص علي جماعة أمة محمد و ألفتها منّي.[1] . هيچ کس بر اجتماع و الفت امّت محمّد، از من حريص تر نيست. امام تا بدان جا بر وحدت کلمه تأکيد مي ورزيد و همدلي و تشنّج زدايي را ضروري مي دانست که دستگاه قضايي خود را موظّف کرده بود که اگر اجراي حکمي رشته هاي [صفحه 69] الفت جامعه را به هم مي ريزد، از اجراي آن، چشم بپوشد و از اختلاف انگيزي جلوگيري کند. امام، بارها هشدار داده بود که اگر مؤمنان، متفرّق شوند و وحدت و تشکّل را از دست بدهند، چيرگي باطل بر آنها قطعي است.
پيشوا، نقطه ي اتصال جريان هايِ موجود در جامعه است و رهبري، محور تلاش ها، حرکت ها و نشاطها. وجود انديشه ها، گرايش ها و جريان هاي مختلف در جامعه، امري طبيعي است و تصوّر وحدت در انديشه ها و آرمان ها، در همه ي قشرهاي جامعه و همه ي لايه هاي اجتماع، تصوّري بس نادرست و غير واقعي است. از اين رو، جريان ها، گروه ها و دارندگان انديشه هاي مختلف، براي رهانيدن جامعه از تفرقه، بايد راه هاي وحدت آفريني را بجويند و در ضمن تأکيد بر تکثّر انديشه، همسويي در آرمان هاي والا را از دست ندهند. رهبري، بزرگ ترين نقش را در اين زمينه بازي مي کند. علي عليه السلام، بر لزوم اتّحاد و همدلي در جامعه، بسي تأکيد کرده است.
صفحه 69.