پرهيزاندن از گريختن
501. امام علي عليه السلام: گريختن، يکي از دو خواري است. 502. امام علي عليه السلام: خود را به يورش، عادت دهيد و از گريختن، شرم کنيد، که ننگي است در نسل ها و آتشي است در روز رستاخيز. خود را خرّم و سرخوش داريد و با آساني و سبُکْ جاني به سوي مرگْ گام برداريد. 503. امام علي عليه السلام: فرار کننده بايد بداند که پرودگارش را به خشم آورده و هلاک کننده ي خويش است. به درستي که در فرار، دشمني خداوند، خواري هميشگي، ننگ جاودان و زندگي ناخوشايند است، و فرارکننده، زياد کننده ي عمر خويش نيست و ميان او و [رخدادهاي] روزانه، فاصله نباشد و خداوند را خشْنود نکند. مردن آدمي به راستي و حقيقت، پيش از ارتکاب اين خصلت ها (فرار از نبرد)، بهتر است از درآميختن با اين خصلت ها و پذيرش آنها. 504. الکافي- به نقل از مالک بن اعين-: امير مؤمنان مردم را در [نبرد] صفّين تشويق کرد و فرمود: «... خدايْ رحمت کند کسي را که برادرش را ياري رساند و حريفش را به برادرش وا مگذارد تا نزد او حريف خود و حريف برادرش جمع گردد و با اين کار، سرزنش کسب کند و مرتکب پستي گردد؛ و چرا چنين نباشد، که [برادرش] با دو نفر پيکار مي کند و او [از نبرد] دست کشيده و حريفش را به برادرش وانهاده، در حالي که از حريف، گريزان است و به دشمن و برادرش مي نگرد. هرکه چنين کند، خداوند او را دشمن دارد. پس خود را در معرض دشمنيِ خداي- عزّ وجلّ- قرار ندهيد که همانا گذر شما به سوي خداوند است. خداوند- عزّ وجلّ- فرمود: «فرار، شما را سودي نرساند، اگر از مرگ يا پيکارْ بگريزيد، و در آن صورت، جز اندکي بهره مند نخواهيد شد». به خدا سوگند، اگر از شمشير دنيا بگريزيد، از شمشيرهاي آخرت در امان مباشيد. پس از شکيبايي و راستي مدد گيريد که همانا پيروزي، پس از شکيبايي فرود آيد، و در راه خدا به درستي پيکار کنيد؛ و نيرويي جز از خداوند نيست. [صفحه 599]
500. امام علي عليه السلام: گريختن از پيکار، از [گناهان] بزرگ است.
صفحه 599.