نرسد اگر به على كسى، به كجا رود؟ به كجا رسد؟

به خدا قسم كه اگر كسى، به على رسد، به خدا رسد

سوى انبيا، سوى اوليا، ز طريق حب و ولا بيا

كه به جايى ار برسد كسى، ز طريق حب و ولا رسد

ز خودى برون ننهاده پا، نرسيده است به هيچ جا

چو كسى ز راه دگر سزد، سر او به عرش علا رسد

ز ره طلب به ولى برس، ز ره ولى به على برس

كه به خضر تا نرسد كسى، نتوان به آب بقا رسد

ز در على به در دگر، منه پا، كه مى‏ندهد ثمر

نرسد كسى به على اگر، به هدر رود، به هبا رسد

در كس به غير على مزن، ره كس به جز ره او متن

كه ازين در و ره اگر كسى، برسد به نور هدى رسد

نبود چو غير على كسى، ز درش به عرش علا رسى

كه به اوج عزت اگر كسى، برسد به فرّ هما رسد

نه به كعبه رو نه به دير رو، نه به فكر رو نه به سير رو

زمنيّت ار گذرد كسى، ز ره على به منا رسد

به مروت ار بنهى قدم، توبه مروه يى، به خدا قسم!

به ره على ز صفا قدم، نهد ار كسى، به صفا رسد

به على اگر تو يكى شوى، ز دنس رهى و زكى شوى

به جز اين اگر ملكى شود، ملكيتت به خطا رسد

تو شنيده‏اى به بقا اگر ز طريق فقر و فنا رسى

ز على رسد چو كسى اگر به طريق فقر و فنا رسد

چو كسى مُزكىّ و مُتّقى، شود از طريق على شود

ز طريق بندگى على، كسى ار رسد، به تقى رسد

نه همى ز «ناد على» او، شود آبگينه «سَيَنجَلى»

ملكوت هم پى صيقلى ز غبار او به جلا رسد

نرسد اگر كه ز لافتى، به ثبوت نفى تو زاهدا

نه ز «لم» رسد، نه ز «لو» رسد، نه ز «ما» رسد، نه ز «لا» رسد

به مريض دل نرسد شفا، ز دواى بو على از خدا

مگر از محبت مرتضى، مرض دلى به شفا رسد

من «كبريايى» خسته را، بده ساقيا ز مى ‏ولا

ز شراب حب على مگر همه درد من به دوا رسد