انتخاب عنوان ((سيماى كارگزاران على ابن ابى طالب (ع )) براى كتاب علل مختلفى دارد.
واژه سيما به معنى چهره ظاهرى است . گرچه از نظر لغوى مقصود ما را نمى رساند ولى امروز اين واژه به معناى چهره ظاهرى و باطنى و يا به تعبير ديگر سيره و روش و منش افراد استعمال مى شود.
كارگزاران جمع كارگزار است كه ترجمه واژه عربى عامل است كه جمع آن عمّال مى باشد و داراى يك معناى عام است و تمام كسانى كه در دوائر دولتى و حكومتى كار مى كنند، شامل مى شود. و به تعبير ديگر به معناى كارمند دولت است . ذكر لقب اميرالمؤ منين به خاطر اهميتى است كه اين لقب دارد و يك عنوان رسمى براى خليفه مسلمين بوده است و مردم خود را موظف مى دانستند با اين عنوان على (ع ) را خطاب نمايند.
و چون درباره ديگران نيز از اين لقب استفاده شده ناگزير با ذكر نام على (ع ) آن را مشخص كردم .
اما علّت اينكه ((على ابن ابيطالب اميرالمؤ منين )) انتخاب شده نه ((اميرالمؤ منين على ابن ابى طالب (ع )) دو جهت داشته است :
جهت اول : آن كه از نامهائى كه مشابه اين كتاب است جدا شود.
جهت دوم : كه مهمتر است اينكه در تمام نامه هاى رسمى كه حضرت به كارگزاران خود و يا مردم مى نوشت از جمله ((عبداللّه على اميرالمؤ منين )) استفاده مى كرد.
و در آغاز برخى نامه ها به جاى على ؛ على ابن ابى طالب آمده است ، ولى در همه نامه ها اسم حضرت بر لقب اميرالمؤ منين مقدم است . در اكثر نامه هائى كه در اين كتاب نقل شده اين نكته وجود دارد و در اكثر نامه هاى نهج البلاغه كه ابتداى آن را سيد رضى ، رحمة اللّه عليه ، نقل كرده اين رويّه مراعات شده است . از جمله نامه هاى : اوّل ، بيست وچهارم ، سى وهشتم ، پنجاهم ، پنجاه ويكم ، پنجاه وسوم ، شصتم ، شصت وسوم و هفتادوپنجم .
كارگزاران حضرت نيز در نامه هائى كه براى ايشان مى فرستادند از اين شيوه پيروى كرده و چنين مى نوشتند: ((لعبداللّه على اميرالمؤ منين (ع ) من ...)) كه شما در خلال اين كتاب به اين نكته خواهيد رسيد.