زمانى كه اميرالمؤ منين (ع ) تصميم گرفت مالك را به مصر بفرستد، طىّ نامه اى از او- كه در آن موقع در نصيبين بود - خواست كه به كوفه بيايد. و در آخر نامه چنين نوشت : و استخلف على عملك اهل الثقة و النّصيحة من اصحابك .
و جانشين خود را فردى مورد اطمينان و خيرخواه از يارانت قرار مده . مالك طبق دستور حضرت عمل كرد به كوفه بازگشت و شبيب بن عامر ازدى را جانشين خود قرار داد. (482)
شبيب بن عامر در حوزه ماءموريت خود، نصيبين ، مشغول خدمت بود، تا اين كه متوجّه شد عبدالرّحمن بن قباث از طرف معاويه به سرزمين جزيره حمله كرده است . از اين رو وى با همكارى كميل بن زياد نيروهاى ابن قباث را متفرّق كرده ، از سرحدّات على (ع ) بيرون راندند.
شبيب براى اين كه معاويه ديگر به فكر حمله به منطقه جزيره نيفتد، به سرحدّات شام يورش برد و تا منطقه بلعك رسيد. وى سپس برگشت و به رقه يورش برد و طرفداران معاويه را ذليل و خوار كرد. اين حمله موفقيّت آميز شبيب باعث شد كه حضرت امير(ع ) درباره وى بفرمايد: ((رحم اللّه شبيبا! لقد ابعد الغارة و عجّل الانتصار؛ خداوند شبيب را رحمت كند! زيرا يورش را دور كرد و پيروزى را زود به ارمغان آورد.(483)
مشروح اين جريان را ضمن شرح حال كميل ، كارگزار هيت بيان كرديم .
شبيب به جدّ كرمانى معروف است و مقصود از كرمانى ، جديع بن على بن شبيب ازدى كرمانى است كه در سال 120 والى خراسان شد و بعد بركنار شد و نصربن شيار در سال 126 او را زندانى كرد. كرمانى در سال 128 با نصر جنگيد و با ابومسلم خراسانى همكارى داشت تا اين كه در سال 129 در جنگ نصربن سيار مجروح و سپس به دار آويخته شد و اين در سال 129 هجرى بود. (484)