پيامبر در دوران حيات خود به على فرمود:
(( اى على تو با پيمانشكنان و ستمگران و خارجان از دين خواهى جنگيد))
پـيـمـانـشـكـنـان يـا نـاكثين گروهى بودند كه ابتداء با على بيعت كردند. سردمداران اين گروه طلحه و زبير بودند كه در پوشش احترام عايشه همسر پيامبر و كمكهاى بى دريغ بـنى اميه سپاهى گران براى تصرف كوفه و بصره ترتيب دادند و خود را به بصره رسـانـده و آنجا را تصرف كردند امام به تعقيب آنان پرداخت و نبردى ميان طرفين بر پا شـد كـه در آن طـلحـه و زبـيـر كـشـتـه شدند و سپاه آنان متفرق شد و گروهى از آنان به اسارت درآمدند كه بعدا مورد بخشش امام عليه السّلام قرار گرفتند.
عـلت مـخـالفـت طـلحـه و زبـيـر ايـن بود كه آنان فهميدند در دستگاه على عليه السّلام از بـريـز و بـپـاشهاى دوران خلافت عثمان وجود ندارد و او پست و مقام بيهوده به كسى نمى دهـد و آنـان كـه در دوران عـثـمـان از سـفـره گـسـتـرده بـيـت المـال سـيـر چـريـده و شـكـم بـرآورده و صـاحـب مـال و منال و خانه و غلام و كنيز شده بودند وقتى كه ديدند على پست به آنها نمى دهد كه هيچ ، بـلكـه از ايـن بـه بـعـد بـايـد بـا ديـگـر مـسـلمـيـن در اسـتـفـاده از بـيـت المـال مـسـاوى بـاشند، عَلَم مخالفت برافراشتند و عايشه را كه با على كينه اى ديرينه داشت با خود همگام نمودند