پيشگفتار
به يقين مي توان يکي از بهترين راه ها و الگوها را براي تحقق وحدت امت اسلامي غور و بررسي در شيوه ي عملي کساني دانست که امور حل و عقد مسلمين، در صدد اول به دست آنها بوده است و در راس همه ي آنها پيامبر اسلام (ص) و ياران فداکارش به خصوص راشدين (رض) قرار دارند. اين مقاله بر آن است تا به مناسبت کنگره ي وحدت اسلامي در سال امام علي (رض) با بررسي کلام و سيره ي آن حضرت به اهميت وحدت و تاثير آن بر جامعه ي اسلامي بپردازد و روشن سازد که چگونه مسلمانان مي توانند با اقتدا به سلف صالح خويش به سوي [صفحه 2] وحدت اسلامي گام بردارند. در واقع مقاله ي حاضر کوشش مختصري است تا اين بداهت تاريخي را آشکار سازد که حضرت علي (رض) در زمان خلفاي سه گانه (رض)، در عين اينکه خود به صراحت تاريخ از داعيه داران خلافت و به تصريح خويش، خود را جهت مقام خلافت احق مي دانسته است ولي هنگامي که مسئله خلافت باي نحو کان به خلفا مي رسد و در برابر خطر نابودي اسلام و از هم گسيختگي نظام حاکم بر مسلمين قرار مي گيرد با جوانمردي نه تنها دست به مبارزه و ستيز و اختلاف نمي زند، بلکه به يک نظاره گر ساکت و بي تفاوت نيز تبديل نگرديده و با ورود و دخالت در امور حکومت و ياري خلفاي وقت، در موارد مختلف، باعث حفظ اسلام و نظم حاکم در امور حکومت و نهال نو پاي اسلام را از قرارگرفتن در معرض طوفان اختلافات مهلک و در نتيجه نابودي به دست قدرت هاي مترصد حفظ نموده است و براي هميشه از تفرق و جدائي بيزاري جسته است. «کراهت ان افرق جماعه المسلمين»[1] .
واقعيت تلخ و دردناکي که امروزه مسلمانان با آن روبه رو هستند پراکندگي آنان در سايه ي مذاهب، مليت ها و گروه هاي سياسي متضاد است که در طول تاريخ زمينه ساز شکست مسلمانان شده است.
صفحه 2.