قسمتي از خطبه 186 نهج البلاغه
ثُمَّ يُعِيدُهَا بَعْدَ الْفَنَاءِ مِنْ غَيْرِ حَاجَةٍ مِنْهُ إِلَيْهَا، وَلَا اسْتِعَانَةٍ بِشيْ ءٍ مِنْهَا عَلَيْهَا، وَلَا لِانْصِرَافٍ مِنْ حَالِ وَحْشَةٍ إِلَي حَالِ اسْتِئْنَاسٍ، وَلَا مِنْ حَالِ جَهْلٍ وَعَمًي إِلَي حَالِ عِلْمٍ وَالِْتمَاسٍ، وَلَا مِنْ فَقْرٍ وَحَاجَةٍ إِلَي غِنًي وَکَثْرَةٍ، وَلَا مِنْ ذُلٍّ وَضَعَةٍ إِلَي عِزٍّ وَقُدْرَةٍ. ترجمه: قسمتي از خطبه 186 سپس همه موجودات را نابود مي کند، نه براي خستگي ازاداره آنها، و نه براي آسايش و استراحت، و نه به خاطر رنج و سنگيني که براي او داشتند، و نه براي طولاني شدن ملال آور زندگيشان، بلکه خداوند با لطف خود موجودات را اداره مي فرمايد، و با فرمان خود همه را برپا مي دارد، و با قدرت خود همه را استوار مي کند. سپس بدون آن که نيازي داشته باشد بار ديگر همه را باز مي گرداند، نه براي اينکه از آنها کمکي بگيرد، و نه براي رها شدن از تنهايي با آنها مأنوس شود، و نه آن که تجربه اي به دست آورد، و نه براي آن که از فقر و نياز به توانگري رسد، و يا از ذلّت و خواري به عزّت و قدرت راه يابد.
ثُمَّ هُوَ يُفْنِيهَا بَعْدَ تَکْوِينِهَا، لَا لِسَأَمٍ دَخَلَ عَلَيْهِ فِي تَصْرِيفِهَا وَتَدْبِيرِهَا، وَلَا لِرَاحَةٍ وَاصِلَةٍ إِلَيْهِ، وَلَا لِثِقَلِ شِيْ ءٍ مِنْهَا عَلَيْهِ. لَا يُمِلُّهُ طُولُ بِقَائِهَا فَيَدْعُوَهُ إِلَي سُرْعَةِ إِفْنَائِهَا، وَلکِنَّهُ سُبْحَانَهُ دَبَّرَهَا بِلُطْفِهِ، وَأَمْسَکَهَا بِأَمْرِهِ، وَأَتْقَنَهَا بِقُدْرَتِهِ.