اداء الامانة
وَلَوِ امْتَنَعَ شَيْ ءٌ بِطُولٍ أَوْ عَرْضٍ أَوْ قُوَّةٍ أَوْ عِزٍّ لاَمْتَنَعْنَ؛ وَلکِنْ أَشْفَقْنَ مِنَ الْعُقُوبَةِ، وَعَقَلْنَ مَا جَهِلَ مَنْ هُوَ أَضْعَفُ مِنْهُنَّ، وَهُوَ الْإِنْسَانُ، «إِنَّهُ کَانَ ظَلُوماً جَهُولاً». ترجمه: مسؤوليّت اداي امانت يکي ديگر از وظائف الهي، اداي امانت است، آن کس که امانتها را نپردازد زيانکار است، امانت الهي را بر آسمانهاي برافراشته، و زمينهاي گسترده، و کوه هاي بپاداشته، عرضه کردند، که از آنها بلندتر، بزرگتر، وسيع تر يافت نمي شود، امّا نپذيرفتند اگر بنا بود که چيزي به خاطر طول و عرض و توانمندي و سربلندي از پذيرفتن امانت سرباز زند آنان بودند، امّا از کيفر الهي ترسيدند، و از عواقب تحمّل امانت آگاهي داشتند، که ناتوانتر از آنها آگاهي نداشت، و آن انسان است، که خدا فرمود: «همانا انسان ستمکارِ نادان است»[1] .
ثُمَّ أَدَاءَ الْأَمَانَةِ، فَقَدْ خَابَ مَنْ لَيْسَ مِنْ أَهْلِهَا، إِنَّهَا عُرِضَتْ عَلَي السَّمَاوَاتِ الْمَبْنِيَّةِ، وَالْأَرَضِينَ الْمَدْحُوَّةِ، وَالْجِبَالِ ذَاتِ الطُّوْلِ الْمَنْصُوبَةِ، فَلَا أَطْوَلَ وَلَا أَعْرَضَ، وَلَا أَعْلَي وَلَا أَعْظَمَ مِنْهَا.