اظهارات امام (در خطبه 119 و نامه 35)
وَاللَّهِ لَوْلَا رَجَائِي الشَّهَادَةَ عِنْدَ لِقَائِي الْعَدُوَّ - وَلَوْ قَدْ حُمَّ لِي لِقَاؤُهُ - لَقَرَّبْتُ رِکَابِي ثُمَّ شَخَصْتُ عَنْکُمْ فَلَا أَطْلُبُکُمْ مَا اخْتَلَفَ جَنُوبٌ وَشَمَالٌ؛ طَعَّانِينَ عَيَّابِينَ، حَيَّادِينَ رَوَّاغِينَ. إِنَّهُ لَا غَنَاءَ فِي کَثْرَةِ عَدَدِکُمْ مَعَ قِلَّةِ اجْتَِماعِ قُلُوبِکُمْ. لَقَدْ حَمَلْتُکُمْ عَلَي الطَّرِيقِ الْوَاضِحِ الَّتِي لَا يَهْلِکُ عَلَيْهَا إِلَّا هَالِکٌ، مَنِ اسْتَقَامَ فَإِلَي الْجَنَّةِ، وَمَنْ زَلَّ فَإِلَي النَّارِ! «به خدا سوگند اگر اميدواري به شهادت در راه خدا نداشتم، پاي در رکاب کرده از ميان شما مي رفتم، و شما را نمي طلبيدم چندانکه باد شمال و جنوب مي وزد زيرا شما بسيار طعنه زن، عيبجو، رويگردان از حق، و پر مکر و حيله ايد مادام که افکار شما پراکنده است فراواني تعداد شما سودي ندارد، من شما را به راه روشني بردم که جز هلاک خواهان، هلاک نگردند، آن کس که استقامت کرد به سوي بهشت شتافت و آنکس که لغزيد در آتش سرنگون شد.» و در نامه 35 مي فرمايد: أَسْأَلُ اللَّهَ تَعَالَي أَنْ يَجْعَلَ لِي مِنْهُمْ فَرَجاً عَاجِلاً؛ فَوَاللَّهِ لَوْ لَا طَمَعِي عِنْدَ لِقَائِي عَدُوِّي فِي الشَّهَادَةِ، وَتَوْطِينِي نَفْسِي عَلَي الْمَنِيَّةِ، لَأَحْبَبْتُ أَلَّا أَلْقَي مَعَ هؤُلَاءِ يَوْماً وَاحِداً، وَلَا أَلْتَقِيَ بِهِمْ أَبَداً. «از خدا مي خواهم به زودي مرا از اين مردم نجات دهد، به خدا سوگند اگر در پيکار با دشمن، آرزوي من شهادت نبود، و خود را براي مرگ آماده نکرده بودم، دوست مي داشتم حتّي يک روز با اين مردم نباشم، و هرگز ديدارشان نکنم.»
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام درخطبه 119 نهج البلاغه نسبت به شهادت طلبي خويش مي فرمايد: