اعتراض در لشکر معاويه

آن شب اهل شام بر کشتگان خود بسيار بي تابي مي کردند و بي اندازه ناراحت بودند بعضي نيز غصه مي خوردند و اشک مي ريختند.

معاوية بن خديج کندي گفت: اي اهل شام، لعنت بر اين زندگاني! بعد از حوشب و ذي الکلاع حميري که در اين جنگ کشته شدند و بعضي ديگر هم که از جنگ خسته شده بودند سخن از نارضايتي از اين جنگ طولاني گفتند.

چون اين کلمات به گوش معاويه رسيد، سران قبايل و امراي لشکر را فرا خواند و گفت: اي اهل شام! در جنگ کشته شدن و مجروح شدن هست. اگر چه مرداني از ما در اين جنگ کشته شدند. اهل عراق هم کشته دادند. ما از اهل عراق سزاوارتر به گريه نيستيم.

اگر ذو الکلاع حميري از لشکر ما کشته شد عمار ياسر هم از لشکر علي عليه السلام هم به قتل رسيد.

اگر حوشب ذوالعظيم و عبيدالله بن عمر در لشکر ما کشته شدند. هاشم بن عتبة و عبدالله بن بديل بن ورقاء از ياران علي عليه السلام هم کشته شدند. که کشتگان ما از مقتولين عراق عزيزتر و شريف تر نبودند.

اي اهل شام! بشارت بر شما باد که سه تن از نامداران بي همتا که در ميان عرب نظير

[صفحه 218]

نداشتند و علي عليه السلام را در هر کاري ياري مي دادند و چون صاعقه بر لشکر ما مي تاختند، بدست لشکر ما به قتل رسيدند؛ اول آنان عمار ياسر. دوم هاشم بن عتبه و سوم عبدالله بن بديل بن ورقاء که او را فاعل و الافاعل مي گفتند که در رأي، تدبير، بصيرت، شجاعت و فرزانگي انگشت نماي عرب بود.

سه شخص ديگر هم مانده اند؛ يعني مالک اشتر، اشعث بن قيس و عدي بن حاتم که هر يک از اينها در شجاعت، مردانگي و مروت، قطب لشکر علي عليه السلام هستند، اگر اين سه تن را بکشيم، علي عليه السلام را قوت چنداني نمي ماند.

صفحه 218.

---