ضرورت لذّت هاي حلال
مريض گشته احتياج به دارو و درمان پيدا مي کند. لذّت هاي حلال براي درمان روح يک ضرورت است، تا به نيازمندي هاي روان آدمي پاسخ مثبت داده شود، که امام علي عليه السلام فرمود: لِلْمُؤْمِنِ ثَلَاثُ سَاعَات: فَسَاعَةٌ يُنَاجِي فِيهَا رَبَّهُ، وَسَاعَةٌ يَرُمُّ مَعَاشَهُ، وَسَاعَةٌ يُخَلِّي بَيْنَ نَفْسِهِ وَبَيْنَ لَذَّتِهَا فِيما يَحِلُّ وَيَجْمُلُ. وَلَيْسَ لِلْعَاقِلِ أَنْ يَکُونَ شَاخِصاً إِلَّا فِي ثَلَاثٍ: مَرَمَّةٍ لِمَعَاشٍ، أَوْ خُطْوَةٍ فِي مَعَادٍ، أَوْ لَذَّةٍ فِي غَيْرِ مُحَرَّمٍ. (مؤمن بايد شبانه روز خود را به سه قسم تقسيم کند، زماني براي نيايش و عبادت پروردگار، و زماني براي تأمين هزينه زندگي، و زماني براي واداشتن نفس به لذّت هايي که حلال و زيباست. خردمند را نشايد جز آن که در پي سه چيز حرکت کند، کسب حلال براي تأمين زندگي، يا گام نهادن در راه آخرت، يا به دست آوردن لذّت هاي حلال.)[1] .
پس اگر روح آدمي چون جسم، غذا مي طلبد،
1- کتاب أمالي ج1 ص146 م5 ح53/240: شيخ طوسي (متوفاي 460 ه) 2- کتاب محاسن ص345 ح4 ب1: احمد بن محمد برقي (متوفاي 274 ه) 3- منهاج البراعة ج 3 ص 414: ابن راوندي (متوفاي 573 ه4- کنز العمال ج 8 ص 236: متقي هندي حنفي 5- تحف العقول ص 203: ابن شعبه حراني (متوفاي 380 ه).