ضرورت لذّت هاي حلال











ضرورت لذّت هاي حلال



پس اگر روح آدمي چون جسم، غذا مي طلبد،

مريض گشته احتياج به دارو و درمان پيدا مي کند.

لذّت هاي حلال براي درمان روح يک ضرورت است،

تا به نيازمندي هاي روان آدمي پاسخ مثبت داده شود،

که امام علي عليه السلام فرمود:

لِلْمُؤْمِنِ ثَلَاثُ سَاعَات:

فَسَاعَةٌ يُنَاجِي فِيهَا رَبَّهُ، وَسَاعَةٌ يَرُمُّ مَعَاشَهُ، وَسَاعَةٌ يُخَلِّي بَيْنَ نَفْسِهِ وَبَيْنَ لَذَّتِهَا فِيما يَحِلُّ وَيَجْمُلُ.

وَلَيْسَ لِلْعَاقِلِ أَنْ يَکُونَ شَاخِصاً إِلَّا فِي ثَلَاثٍ:

مَرَمَّةٍ لِمَعَاشٍ، أَوْ خُطْوَةٍ فِي مَعَادٍ، أَوْ لَذَّةٍ فِي غَيْرِ مُحَرَّمٍ.

(مؤمن بايد شبانه روز خود را به سه قسم تقسيم کند،

زماني براي نيايش و عبادت پروردگار،

و زماني براي تأمين هزينه زندگي،

و زماني براي واداشتن نفس به لذّت هايي که حلال و زيباست.

خردمند را نشايد جز آن که در پي سه چيز حرکت کند، کسب حلال براي تأمين زندگي، يا گام نهادن در راه آخرت، يا به دست آوردن لذّت هاي حلال.)[1] .









  1. حکمت 390 نهج البلاغه معجم المفهرس مؤلّف، که برخي از اسناد آن به اين شرح است:

    1- کتاب أمالي ج1 ص146 م5 ح53/240: شيخ طوسي (متوفاي 460 ه)

    2- کتاب محاسن ص345 ح4 ب1: احمد بن محمد برقي (متوفاي 274 ه)

    3- منهاج البراعة ج 3 ص 414: ابن راوندي (متوفاي 573 ه4- کنز العمال ج 8 ص 236: متقي هندي حنفي

    5- تحف العقول ص 203: ابن شعبه حراني (متوفاي 380 ه).