قضاوت در مورد حجرالأسود
من با خليفه دوم به حج رفتم چون طواف کرد آمد حجرالاسود را استلام کند، گفت: من مي دانم که تو سنگي هستي نه مي تواني ضرر برساني و نه منفعتي داري و اگر رسولخدا را نمي ديدم که تو را مي بوسيد و استلام مي کرد نه ترا مي بوسيدم و نه استلام مي کردم. حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در پاسخ او فرمود: اي عمر اين چنين قضاوت نکن، اين سنگ هم نفع مي رساند و هم ضرر. خليفه دوم گفت: يا ابالحسن آيا دليلي بر اين هست. حضرت فرمود: اينک کتاب خداست که مي فرمايد: وَ اِذا أخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَني آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ وَ ذُرّيَّاتِهِمْ وَ اشْهَدَهُمْ عَلي اَنْفُسِهِمْ اَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلي «چون خداوند تعالي آدم ابوالبشر را خلق کرد پشت او را مسح نمود و از ذريّه بني آدم عهد و پيمان گرفت به ربوبيّت خود و عبوديّت آنها و آن عهد و ميثاق را در کتابي نوشت و به اين سنگ خورانيد، سپس به آن سنگ فرمود شهادت بده در روز قيامت به ايمان و وفاء هرکس که در دنيا به زيارت تو آمده است و شهادت بده بر کفر و شرک هرکس که متمکن بوده است که ترا زيارت کند و نکرده است.» سپس فرمود: من شنيدم از رسول خدا که فرمود: حجرالاسود در روز قيامت مي آيد و با زبان فصيح و بليغ، شهادت دهد براي هر کس که او را بوسيد و مسح نموده است، (اقراراً بوحدانية اللَّه و اعترافاً بما فرضه اللَّه) و شهادت دهد بر ضرر کساني که او را زيارت نکردند. پس بدان اي عمر که اين سنگ هم نفع مي رساند و هم ضرر. پس خليفه دوم گفت: اَعُوذُ بِاللَّهِ اِنْ اَعيشُ في قَوْمٍ لَسْت فيهِمْ يا اَبَاالْحَسَن.[1] . «به خدا پناه مي برم از اينکه در ميان قومي زندگي کنم که علي بن ابيطالب در آن نباشد.»
جلال الدين سيوطي در باب «شهادت الامکنة» از ابوسعيد خدري روايت مي کند که: