تنبيه قاضي با عزل چند روزه
شکايت به محکمه خود برد. يهودي گفت: زِرِه در دست من است شما بايد دليل بياوريد. در آن مجلس چون «شريح قاضي» به اميرالمؤمنين عليه السلام احترام کرد، و با يهودي برخورد مناسبي نداشت. آن حضرت ناراحت شد و عدالت رفتاري قاضي را به او تذکّر داد. طبق درخواست قاضي بايد افرادي شهادت مي دادند که امام مجتبي عليه السلام و قنبر شهادت دادند. اشتباه ديگر قاضي اين بود که: وقتي امام حسن عليه السلام و قنبر شهادت دادند که زِرِه مال امام علي عليه السلام است، شريح خطاب به امام گفت: امّا شهادت حسن پذيرفته نيست، زيرا پسر شماست و بايد شاهد ديگري بياوري. اين جسارت و ضعف ايمانِ شريح، قابل عفو نبود، زيرا امام حسن مجتبي عليه السلام که رسول خداصلي الله عليه وآله وسلم او را سيّد و بزرگ جوانان بهشتي نام نهاد و معصوم بود. که شريح نيز اين حديث را از رسول خداصلي الله عليه وآله وسلم شنيده بود، پس شهادت آن حضرت هرگز نمي بايست زير سئوال برود. در آن محکمه، يهودي با مشاهده اخلاق و عدالت و رفتار انساني حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مسلمان شد و زره را به اميرالمؤمنين عليه السلام بازگرداند، و در شگفت ماند که: رهبر يک امّت چونان افراد معمولي مملکت به دادگاه مي آيد و در کنار مدّعي مي نشيند که مسلمان هم نيست، و قاضي دادگاه خود را توبيخ مي کند که چرا به او احترام گذاشته است. امّا شريح را به مدّت 20 روز از قضاوت عزل و به روستاي خودش فرستاد، و پس از آن مدّت، دوباره به او اجازه داد تا قضاوت را از سَر گيرد.[1] .
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام زِرِه خود را که در جنگ جَمَل گمشده بود، در دست يک يهودي ديد،