پرهيز از خشونت و غضب با مردم
«سع الناس بوجهک و مجلسک و حکمک ، اياک و الغضب فانّه طيرةٌ من الشيطان»[1] «با چهره اي باز در مجلس خود با مردم روبه رو شو و با حکم و قضاوت (عادلانه) آنها را بنگر و از خشم و غضب سخت دوري کن که انگيزه اي است از شيطان». بنابراين گشاده رويي و پرهيز از خشونت يکي از سجاياي اخلاق سياسي در رفتار و منش سياسي امام علي عليه السلام بوده و به کارگزاران خود نيز سفارش هاي زيادي در اين باره مي کند. که در اين نوشتار مجال بيش تر براي تفصيل آن نيست.
امام علي عليه السلام همواره با چهره اي باز و خندان با مردم روبه رو مي شد و از هر گونه تندي و خشونت با مردم تحت فرمانروايي خويش پرهيز مي نمودند. لذا همين توصيه ها را در نامه اي خطاب به «عبداللّه بن عباس» هنگامي که وي را به فرمانروايي بصره منصوب نمود ، مطرح مي کند. در آنجا چنين آمده است: