سنخيت مقام ها با ويژگي هاي شخصيتي و فضائل اخلاقي
مثلاً آن همه اختياراتي را که امام علي عليه السلام به مالک اشتر تفويض نمودند. نشانه آن است که ايشان صددرصد به مالک اطمينان داشته و لزومي براي کنترل رفتار و کردار مالک نمي ديد. برخلاف ياران ديگر که چون از ويژگي هاي کم تري برخوردار بودند ، در نتيجه اختيارات کم تري نيز داشتند و در مقابل کنترل بيش تري بر اعمال و رفتارشان اعمال مي شد.
گزينش سياسي يا استخدام سياسي از مهم ترين مباحث جامعه شناسي سياسي در هر نظام سياسي مي باشد. که براساس الگوهاي خاصي اين کارکرد را عملي مي کنند فرضا در برخي موارد احراز مناصب سياسي از طريق فتح و غلبه و به عبارت ديگر از طريق زور صورت مي گيرد و در برخي نظام ها مناصب براساس وراثت تقسيم مي شود. گاه اين انتخاب بر مبناي رابطه ها و زدوبندهايي صورت مي گيرد که خارج از رويّه طبيعي مي باشد. اما در انديشه امام علي عليه السلام گزينش سياسي براساس آموزه هاي ديني و فضائل اخلاقي و شخصيتي صورت مي گيرد. امام علي عليه السلام به هنگام تعيين سفراء و نمايندگان خويش و اعزام آنها به ممالک اسلامي به فضائل اخلاقي و ويژگي هاي شخصيتي افراد توجه ويژه داشت و ميزان اختيارات آنها را با توجه به همان خصائص معين مي کرد. براي نمونه دامنه اختياراتي را که حضرت به «مالک اشتر» داد به مراتب بيش تر از اختياراتي بود که به «اشعث بن قيس» سپرد که اين گونه روش هاي متفاوت را بايستي در شخصيت ياران آن حضرت تفحص کرد نه در روش حکومتي اسلام.[1] .