عفو اهانت کننده
عبداللَّه در زمان خليفه دوّم کاتب ديوان بصره بود، زن او صفيّه، دختر حارث بن طلحه بود. حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام پس از ورود به بصره دو رکعت نماز در مسجد جامع بصره خواند و سپس به سوي خانه عبداللَّه، جايگاه عايشه رفت. وقتي امام علي عليه السلام وارد خانه مي شد، صفيّه زن عبداللّه با گريه و زاري به حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام اهانت ها کرد. امّا امام علي عليه السلام چيزي نفرمود، و به اطاق عايشه رفته، اهانت هاي صفيّه را به عايشه گوشزد فرمود، و آنگاه که از خانه خارج مي شد، باز صفيّه به حضرت اهانت کرد، بگونه اي که ياران حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام تحمّل خود را از دست دادند، و آن زن را تهديد کردند، که امام علي عليه السلام فرمود: (هرگز تعرّض به زنان خيري براي ما نخواهد داشت.)[1] .
پس از شکست مردم بصره، عايشه را در منزل بزرگِ قبيله، عبداللَّه بن خلف خزاعي، که در جنگ جمل کشته شده بود جاي دادند.