ويژگي هاي حکومت امام
فَمَا رَاعَنِي إلَّا وَالنَّاسُ کَعُرْفِ الضَّبُعِ إلَيَّ، يَنْثَالُونَ عَلَيَّ مِنْ کُلِّ جَانِبٍ، حَتَّي لَقَدْ وُطِي ءَ الْحَسَنَانِ، وَشُقَّ عِطْفَايَ، مُجْتَمِعِينَ حَوْلِي کَرَبِيضَةِ الْغَنَمِ. فَلَمَّا نَهَضْتُ بالْأَمْرِ نَکَثَتْ طَائِفَةٌ، وَمَرَقَتْ أُخْرَي، وَقَسَطَ آخَرُونَ: کَأَنَّهُمْ لَمْ يَسْمَعُوا اللَّهَ سُبْحَانَهُ يَقُولُ: تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَا يُرِيدُونَ عُلُوّاً فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَاداً، وَ الْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ بَلَي! وَاللَّهِ لَقَدْ سَمِعُوهَا وَوَعَوْهَا، وَلکِنَّهُمْ حَلِيَتِ الدُّنْيَا فِي أَعْيُنِهِمْ، وَرَاقَهُمْ زِبْرِجُهَا! «روز بيعت، فراواني مردم چون يال هاي پر پُشت کَفْتار[1] بود، از هر طرف مرا احاطه کردند، تا آن که نزديک بود حسن و حسين عليه السلام لگد مال گردند، و رِداي من از دو طرف پاره شد، مردم چون گلّه هاي انبوه گوسفند مرا در ميان گرفتند. امّا آنگاه که بپاخاستم و حکومت را به دست گرفتم، جمعي پيمان شکستند،[2] و گروهي از اطاعت من سرباز زده از دين خارج شدند،[3] و برخي از اطاعت حق سر بر تافتند،[4] . گويا نشنيده بودند سخن خداي سبحان را که مي فرمايد: (سراي آخرت را براي کساني برگزيديم که خواهان سرکشي و فساد در زمين نباشند و آينده از آنِ پرهيزکاران است)[5] . آري! به خدا آن را خوب شنيده و حفظ کرده بودند، امّا دنيا در ديده آنها زيبا نمود، و زيور آن چشم هايشان را خيره کرد.»
در خطبه سوّم مي فرمايد: