خطبه 126 نهج البلاغه
العدالة الاقتصاديّة أَتَأْمُرُونِّي أَنْ أَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ فِيمَنْ وُلِّيتُ عَلَيْهِ! وَاللَّهِ لَا أَطُورُ بِهِ مَا سَمَرَ سَمِيرٌ، وَمَا أَمَّ نَجْمٌ فِي السَّمَاءِ نَجْماً! لَوْ کَانَ الْمَالُ لِي لَسَوَّيْتُ بَيْنَهُمْ، فَکَيْفَ وَإِنَّمَا الْمَالُ مَالُ اللَّهِ! أَلَا وَإِنَّ إِعْطَاءَ الْمَالِ فِي غَيْرِ حَقِّهِ تَبْذِيرٌ وَإِسْرَافٌ، وَهُوَ يَرْفَعُ صَاحِبَهُ فِي الدُّنْيَا وَيَضَعُهُ فِي الْآخِرَةِ، وَيُکْرِمُهُ فِي النَّاسِ وَيُهِينُهُ عِنْدَ اللَّهِ. وَلَمْ يَضَعِ امْرُؤٌ مَالَهُ فِي غَيْرِ حَقِّهِ وَلَا عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ إِلَّا حَرَمَهُ اللَّهُ شُکْرَهُمْ، وَکَانَ لِغَيْرِهِ وُدُّهُمْ. فَإِنْ زَلَّتْ بِهِ النَّعْلُ يَوْماً فَاحْتَاجَ إِلَي مَعُونَتِهِمْ فَشَرُّ خَلِيلٍ وَأَلْأَمُ خَدِينٍ! ترجمه: خطبه 126 نهج البلاغه (وقتي گروهي براي تقسيم مساوي بيت المال اعتراض کردند و زياده طلب بودند، فرمود:) عدالت اقتصادي امام عليه السلام آيا به من دستور مي دهيد براي پيروزي خود، از جور و ستم درباره امّت اسلامي که بر آنها ولايت دارم، استفاده کنم؟ به خدا سوگند! تا عمر دارم، و شب و روز برقرار است، و ستارگان از پي هم طلوع و غروب مي کنند، هرگز چنين کاري نخواهم کرد! اگر اين اموال از خودم بود بگونه اي مساوي در ميان مردم تقسيم مي کردم تا چه رسد که جزو اموال خداست، آگاه باشيد! بخشيدن مال به آنها که استحقاق ندارند، زياده روي و اسراف است، ممکن است در دنيا ارزش دهنده آن را بالا بَرَد امّا در آخرت پَست خواهد کرد، در ميان مردم ممکن است گراميش بدارند امّا در پيشگاه خدا خوار و ذليل است. هيچ کس مالش را در راهي که خدا اجازه نفرمود مصرف نکرد و به غير اهل آن نپرداخت جز آن که خدا او را از سپاس آنان محروم فرمود، و دوستي آنها را متوّجه ديگري ساخت، پس اگر روزي بلغزد و محتاج کمک آنان گردد، بدترين رفيق و سرزنش کننده ترين دوست خواهند بود.
لما عوتب علي التسوية في العطاء