آيه ولايت
«اِنَّما وَلِيُّکُمُ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ الَّذيِنَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّکوةَ وَهُمْ راکِعُونَ».[1] . «سرپرست و رهبر شما تنها خداست و پيامبر او و آنان که ايمان آوردند و نماز را برپا مي دارند و در حال رکوع ، زکات مي پردازند». و (بر مطلعين) آشکار است که غير از علي (عليه السلام) کسي نبود که در رکوع ، صدقه بدهد[2] و به اتفاق ارباب لغت ، واژه «وليّ» به معناي «برتر و سزاوارتر» است و وقتي که امير مؤ منان علي (عليه السلام) به حکم قرآن برترين و سزاوارترين بوده و بر خود مردم اَوْلي و سزاوارتر باشد زيرا به تصريح قرآن (در آيه فوق) اين موهبت به او داده شده در اين صورت بدون هرگونه ابهام واجب است که همه مردم از او اطاعت کنند، چنانکه اطاعت آنان از خدا و رسول خدا واجب مي باشد.
صرف نظر از اين امور، خداوند در قرآن ، به ولايت و امامت او تصريح کرده ، آنجا که مي خوانيم: