نابود کننده سران شرک و کفر
(چون در آن روزگاران قبل از حمله عمومي ابتداء دلاوران معروف با يکديگر مبارزه مي کردند.) در جنگ بدر نيز ابتداء سه نفر از دلاوران نامي قريش، از صفوف قريش بيرون آمدند و مبارز طلبيدند. اين سه نفر عبارت بودند از: عُتبه و برادر او شَيْبَة و فرزند عتبه، وليد[1] . هر سه نفر در حالي که غرق سلاح بودند، در وسط ميدان غُرِّش کنان اسب دوانيده هماورد طلبيدند. سه جوان رشيد از جوانان انصار، به نام هاي: عوف، معوذ، عبداللَّه رواحه، براي نبرد آنان از اردوگاه مسلمانان به سوي ميدان آمدند. وقتي عُتبه شناخت که آنان از جوانان مدينه هستند، گفت: ما با شما کاري نداريم. سپس يک نفر از آنان داد زد: محمّد از اقوام ما که هم شأن ما هستند، به سوي ما بفرست. پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم رو کرد به، عبيده، حمزه و علي عليه السلام و فرمود: برخيزيد. سه افسر دلاور سر و صورت خود را پوشانيده، روانه رزمگاه شدند. هر سه نفر خود را معرّفي کردند. عتبه هر سه نفر را براي مبارزه پذيرفت و گفت: همشأن ما شما هستيد. مورّخان اسلامي مي نويسند: علي عليه السلام رزمنده مقابل خود را در همان لحظه نخست به خاک افکندند، سپس به کمک حمزه رفت. هردو به کمک عبيده شتافتند و طرف نبرد او که عُتبه جدّ مادري معاويه بود را کشتند.[2] . که اميرمؤمنان عليه السلام در نامه اي به معاويه مي نويسد: وَعِنْدي السَّيْفُ الَّذي اَعْضَضتُهُ بِجَدِّکَ وَ خالِکَ وَ اَخيکَ في مَقامٍ واحدٍ «شمشيري که من آن را در يک روز بر جدّ تو (عتبه، پدر هِنده، مادر معاويه) و دائي تو (وليد فرزند عتبه) و برادرت (حنظله) فرود آوردم در نزد من است و هم اکنون نيز به آن نيرو و قدرت مجهّز هستم.»[3] . از اين نامه به خوبي استفاده مي شود که حضرت، در جنگ بدر در کشتن جدِّ کافرِ معاويه (عتبه) همکاري کرده است.
در جنگ بدر پس از آنکه سپاه اسلام در برابر سپاه شرک و کفر قرار گرفت، و هر دو سپاه براي نبرد آماده شدند و جنگ تن به تن آغاز شد.