زخم هاي علي در پيکار
دو نکته نسبت به جراحات بدن حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام وجود داشت: الف- همه زخم ها در قسمت جلوي بدن او وجود داشت. ب- زخم ها فراوان و عميق بود. «که تا هزار زخم را توانستند بشمرند» چون امام علي عليه السلام به دشمن پُشت نمي کرد، وهمواره در حالت پيشروي و خط شکني و دفاع بود. نوشتند: زِرِه حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام تنها قسمت جلوي بدن را مي پوشاند، زيرا نيازي نداشت تا پُشت سر را حفظ کند. وعميق بودن و فراواني زخمها در طول 94 جنگ و يورش و تهاجم بيگانگان در زمان رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم و سه جنگ مهم در دوران 5 ساله حکومت، حقيقت ديگري از ايثارگري هاي امام علي عليه السلام را به اثبات مي رساند. وقتي در روز بيست ويکم ماه رمضان سال چهلم هجري بدن حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام را غسل مي دادند و زخمهاي فراوان بدن آنحضرت را شمردند، ديدند که آثار حدود هزار زخم بر پيکر آن حضرت باقيمانده است که تنها هشتاد موردش مربوط به جنگ اُحُد بود آن هنگام که همه فرار کرده و تنها امام علي عليه السلام و ابودجّانه باقي مانده واز پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم دفاع مي کردند.[1] . و زخم هاي پيکر حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام پس از جنگ اُحُد چنان عميق بود که جرّاحان و پرستاران از دوختن زخم ها در مانده شدند، زخم اوّل را مي دوختند و به هنگام دوختن زخم دوّم، زخم دوخته پاره مي شد، که حضرت زهرا عليه السلام با مشاهده آن فراوان گريست.
کسي که خط شکن جبهه هاست، و خود را در تمام جنگها در قلب سپاه دشمن فرو مي بُرد، و از فراواني دشمن باکي نداشت، و سَرِ سرکشان و شجاعان عرب را بر خاک ماليد، طبيعي است که بايد زخم هاي فراواني برتن داشته باشد.