استفاده از لباس بافته شده خانواده
ابو مخنف، «لوط بن يحيي» نقل مي کند که: پس از جنگ جمل حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام سخنراني هائي براي هدايت مردم داشت و در يکي از آنها فرمود: ما تَنْقَمُون عَلَيَّ يا أَهْلَ الْبَصْرَة وَاللّهِ إِنَّهُما لِمَنْ غَزْلِ اَهلي «مردم بصره! چرا بر من ايراد مي گيريد؟ سوگند به خدا اين دو لباس مرا که مي بينيد از بافته هاي اهل خانه ام مي باشد». سپس به کيسه اي که همراه داشت و در آن مختصر نان خشک بود اشاره کرد و فرمود: وَاللَّهِ مَا هِيَ اِلاَّ مِنْ غَلَّتي بِالْمَدينَةِ (سوگند به خدا اين نيست جز همان خوراک مختصري که از مدينه همراه خود آورده ام) آنگاه خطاب به مردم فرمود: فَاِنْ أَنَا خَرَجْتُ مِنْ عِنْدِکُم بِأَکْثَرِ مِمَّا تَروْن، فَأنَا عِنْدَ اللّه مِنَ الْخائِنِين (پس اگر من از نزد شما مردم بصره خارج شوم، و زياده از آنچه که ديديد برداشته باشم پس در نزد خدا از خيانتکاران مي باشم.)[1] . در روايات نقل شد که همين سخنراني را امام علي عليه السلام براي مردم کوفه نيز ايراد کرده و مطالب فوق را تذکر داد.[2] .
امام علي عليه السلام به کار وتوليد وخود کفائي اهميّت فراواني مي داد، ونيازهاي خود را بادست تواناي خود برطرف مي کرد، و فرزندان و همسران خود را نيز به کار وتوليد و سازندگي تشويق مي فرمود که لباس هاي مورد احتياج را با دست مي بافتند، و نخ آن را از پَشم ريسي فراهم مي کردند.