پرهيز از زر اندوزي
ما عَلِمْنا اَنَّ اَحَداً کَانَ أزْهَدُ في الْأُمَّةِ بَعْدَ النَّبِيّ صلي الله عليه وآله وسلم مِنْ عَلِيّ بنِ ابيطالِبْ (ما شخصي را در امّت اسلامي بعد از رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم نمي شناسيم که از علي عليه السلام پارساتر باشد.)[1] . امام علي عليه السلام در حالي که کار مي کرد، و سرمايه خوبي بدست مي آورد، و زن و بچّه خود را بخوبي تأمين مي فرمود، امّا از بيت المال مسلمين استفاده نمي کرد، و از اموال عمومي براي خود اندوخته اي نداشت. حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام روزي بر بالاي منبر خطاب به مردم فرمود: مَنْ يَشْتَري سَيْفي هذا؟ (چه کسي اين شمشير مرا مي خَرَد؟) مردم در حالي که دچار شگفتي بودند به امام علي عليه السلام نگاه مي کردند. حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام توضيح داد که: وَ لَوْ اَنَّ لي قُؤتُ لَيْلَةٍ ما بِعْتُهُ!! (اگر غذاي يک شب را مي داشتم اين شمشير را نمي فروختم).[2] . از اين رو صاحب نظران و ياران امام علي عليه السلام نوشتند: وَ عَلِيٌّ عليه السلام قُتلَ في سَبيلِ اللَّهِ وَ ما تَرَکَ اِلاَّ سَبْعَمِأَةَ دِرهَمٍ، فَضْلاً عَنْ عَطائِهِ اَعَدَّها لِخادِمِ. (علي عليه السلام در حالي به شهادت رسيد که جز هفتصد درهم که آن را براي بخشيدن به يکي از خادمها کنار گذاشته بود، باقي نگذاشت.)[3] .
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در زهد و پارسائي، پس از رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم ضرب المثل بود که عمر بن عبدالعزيز نيز اعتراف کرد و گفت: