اعتراف غزالي
«علي بن ابيطالب عليه السلام از مصرف بيت المال خودداري مي فرمود تا بدانجا که شمشير خود را مي فروخت و جز يک جامه هنگام شستن در اختيار نداشت.»[1] . «اين علي است با شدّت زهد و بي رغبتي نسبت به دنيا و جلوه هاي مادّي آن و تأسّي به رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم که با خاک نشينان همدم است. آيا تاريخ، پيشوائي چون علي عليه السلام سراغ دارد که اموال از شرق و غرب به سوي او سرازير شود و پايتخت او کوفه بهترين و حاصل خيزترين و غني ترين نقطه زمين باشد، با اين حال او در ساده ترين سطح زندگي چون بي بضاعت ترين مردم زيست کند، نان جوين پُر سبوس بخورد و جامه ساده بر تن کند و بيت المال را برخود حرام داند و بر جامه خويش وصله زند تا بدانجا که از وصله دوز آن خجالت کشد.»[2] . او بدينسان رساترين شعار زاهدان را تبلور مي بخشد که فرمود: فَوَاللَّهِ مَا کَنَزْتُ مِنْ دُنْيَاکُمْ تِبْراً، وَلَا ادَّخَرْتُ مِنْ غَنَائِمِهَا وَفْراً، وَلَا أَعْدَدْتُ لِبَالِي ثَوْبِي طِمْراً، وَلَا حُزْتُ مِنْ أَرْضِهَا شِبْراً، وَلَهِيَ فِي عَيْنِي أَوْهَي وَأَهْوَنُ مِنْ عَفْصَةٍ مَقِرَةٍ. به خدا سوگند از دنياي شما طلائي نيندوختم و از غنائم آن چيزي ذخيره نکردم و براي کهنه جامه خود جايگزيني تهيّه نديدم و از زمين آن يک وجب به تصرّف در نياوردم و توشه ناچيزي از آن برنگرفتم.و همانا دنيا در نظر من از آن گياه تلخ، پست تر و بي اعتبارتر است.»[3] .
غزالي مي گويد: