پاسداري از حريم عترت
علي عليه السلام سکوت را بر قيام، و چشم پوشي و از حقّ گذشتگي را بر جنگ داخلي ترجيح داد. چنانکه در نهج البلاغه با سينه اي سرشار از همّ و با قلبي آکنده از غم، درد دل خود را در اين رابطه چنين اظهار مي دارد. فَنَظَرْتُ فَاِذاً لَيْسَ لي مُعينٌ اِلاَّ اَهْلُ بَيْتي فَضَنَنْتُ بِهِمْ عَنِ الْمَوْتِ وَ أَغْضَيْتُ عَلَي الْقَذي وَ شَرِبْتُ عِلِي الشَّجي وَ صَبَرْتُ عَلَي اَخْذِ الْکَظْمِ وَ عَلَي اَمَّرَ مِنْ طَعْمِ الْعَلْقَمِ.[1] . (در اين راه فکر کردم، ديدم در اين مقطع زماني، غير اهل بيت خود ياوري ندارم، ايشان هم نمي توانستند با آن همه مخالفين جنگ کنند، من به کشته شدن آنها راضي نشدم و در اين ماجرا صبر کردم و چشمي را که خار و خاشاک در آن رفته بود، بر هَم نهادم و با اينکه استخوان گلويم را گرفته بود، آشاميدم و بر چيزهاي تلخ تر از علقم شکيبائي نمودم.)
امام علي عليه السلام در سخنان افشاگرانه اش به علل سکوت اشاره مي فرمايد: