پرهيز از اقدام مسلّحانه
چون علي عليه السلام از بيعت با خليفه اوّل امتناع ورزيد، عُمر با جمعيّتي آن حضرت را دعوت به بيعت کرد. زبير که طرفدار علي عليه السلام بود به خليفه دوّم و اتباع او حمله کرد. خليفه دوّم دستور داد او را توقيف کنند، سلمة بن اسلم به زبير هجوم آورده، تيغ او را از دست او گرفت. «به نقلي ديگر، آنگاه شمشير را به سنگ زد.»[1] . آنگاه به زور به خانه وَحي يورش بردند، پس از کشمکش زياد بالاخره اطراف اميرالمؤمنين عليه السلام را گرفته، او را کشان کشان پيش خليفه اوّل بردند. و حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام دست به اسلحه نبرد و از هر گونه اقدام مسلّحانه پرهيز داشت. عدي بن حاتم گفت: به خدا سوگند در عمرم هرگز دلم به حال کسي نسوخته است، آنطور که به حال علي بن ابيطالب عليه السلام در روزي که او را پيش خليفه اوّل مي بردند سوخت.[2] .
بهلول بهجت افندي مي نويسد: