رعايت حقّ همسفر ذِمّي[1]
اميرالمؤمنين عليه السلام در راه کوفه با يک نفر ذمّي همسفر گرديد. مرد ذمّي به آن حضرت گفت: بنده خدا کجا مي روي؟ امام پاسخ داد: مي خواهم به کوفه بروم. بعد از مدّتي، مرد ذمّي به راه ديگري برگشت و خواست از حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام جدا شود، حضرت نيز مقداري به دنبال او راه رفت. مرد ذمّي گفت: بنده خدا مگر نگفتي که به کوفه مي روي؟ امام علي عليه السلام فرمود: آري به کوفه مي روم. ذمّي گفت: راهي که مي روم راه کوفه نيست. حضرت علي عليه السلام فرمود: مي دانم راه کوفه نيست. گفت: پس چرا با من مي آيي؟ فرمود: قال لَهُ اَميرُالْمُومِنِين عليه السلام هذا مِنْ تَمامِ الصُّحْبَةِ اَنْ يُشَيِّعِ الرَّجُلُ صاحِبَهُ هَنيئَةً اِذا فارَقَهُ وَ کَذلِکَ اَمَرَنا نَبِيُّنا صلي الله عليه وآله وسلم «کمال رفاقت آن است که شخص در وقت جدا شدن به احترام رفيق، مقداري او را مشايعت کند، پيامبر ما صلي الله عليه وآله وسلم به ما چنين ياد داده است» مرد ذمّي گفت: راستي آيا پيامبر شما چنين دستوري داده است؟ فرمود: آري ذمّي گفت: پس آنان که به او ايمان آورده اند در اثر اين اخلاق پسنديده است، گواهي مي دهم که من نيز بر دين تو هستم. آنگاه با آن حضرت به کوفه آمد و چون امام را شناخت، اسلام آورد.[2] .
.