چهل حديث گهربار منتخب
إغْتَنِمُوا الدُّعاءَ عِنْدَ خَمْسَةِ مَواطِنَ: عِنْدَ قِرائَةِ الْقُرْآنِ، وَ عِنْدَ الاْ ذانِ، وَ عِنْدَ نُزُولِ الْغَيْثِ، وَ عِنْدَ الْتِقاءِ الصَفَّيْنِ لِلشَّهادَةِ، وَ عِنْدَ دَعْوَةِ الْمَظْلُومِ، فَاِنَّهُ لَيْسَ لَها حِجابٌ دوُنَ الْعَرْشِ.[1] . ترجمه: فرمود: پنج موقع را براي دعا و حاجت خواستن غنيمت شماريد: موقع تلاوت قرآن، موقع اذان، موقع بارش باران، موقع جنگ و جهاد- في سبيل اللّه- موقع ناراحتي و آه کشيدن مظلوم. در چنين موقعيت ها مانعي براي استجابت دعا نيست. 2- قالَ عليه السلام: اَلْعِلْمُ وِراثَةٌ کَريمَةٌ، وَ الاْ دَبُ حُلَلٌ حِسانٌ، وَ الْفِکْرَةُ مِرآةٌ صافِيَةٌ، وَ الاْ عْتِذارُ مُنْذِرٌ ناصِحٌ، وَ کَفي بِکَ أَدَباً تَرْکُکَ ما کَرِهْتَهُ مِنْ غَيْرِکَ.[2] . ترجمه: فرمود: علم؛ ارثيه اي با ارزش، و ادب؛ زيوري نيکو، و انديشه؛ آئينه اي صاف، و پوزش خواستن؛ هشدار دهنده اي دلسوز خواهد بود. و براي با أدب بودنت همين بس که آنچه براي خود دوست نداري، در حقّ ديگران روا نداشته باشي. 3- قالَ عليه السلام: اَلْحَقُّ جَديدٌ وَ إنْ طالَتِ الاْ يّامُ، وَ الْباطِلُ مَخْذُولٌ وَ إنْ نَصَرَهُ أقْوامٌ.[3] . ترجمه: فرمود: حقّ و حقيقت در تمام حالات جديد و تازه است گر چه مدّتي بر آن گذشته باشد. و باطل هميشه پست و بي أساس است گر چه افراد بسياري از آن حمايت کنند. 4- قالَ عليه السلام: اَلدُّنْيا تُطْلَبُ لِثَلاثَةِ أشْياء: اَلْغِني، وَ الْعِزِّ، وَ الرّاحَةِ، فَمَنْ زَهِدَ فيها عَزَّ، وَ مَنْ قَنَعَ إسْتَغْني، وَ مَنْ قَلَّ سَعْيُهُ إسْتَراحَ.[4] . ترجمه: فرمود: دنيا و اموال آن، براي سه هدف دنبال مي شود: بي نيازي، عزّت و شوکت، آسايش و آسوده بودن. هر که زاهد باشد؛ عزيز و با شخصيّت است، هر که قانع باشد؛ بي نياز و غني گردد، هر که کمتر خود را در تلاش و زحمت قرار دهد؛ هميشه آسوده و در آسايش است. 5- قالَ عليه السلام: لَوْ لاَ الدّينُ وَ التُّقي، لَکُنْتُ أدْهَي الْعَرَبِ.[5] . ترجمه: فرمود: چنانچه دين داري و تقواي الهي نمي بود، هر آينه سياستمدارترين افراد بودم- ولي دين و تقوا مانع سياست بازي مي شود-. 6- قالَ عليه السلام: اَلْمُلُوکُ حُکّامٌ عَلَي النّاسِ، وَ الْعِلْمُ حاکِمٌ عَلَيْهِمْ، وَ حَسْبُکَ مِنَ الْعِلْمِ أنْ تَخْشَي اللّهَ، وَ حَسْبُکَ مِنَ الْجَهْلِ أنْ تَعْجِبَ بِعِلْمِکَ.[6] . ترجمه: فرمود: ملوک بر مردم حاکم هستند و علم بر تمامي ايشان حاکم خواهد بود، تو را در علم کافي است که از خداوند ترسناک باشي؛ و به دانش و علم خود باليدن، بهترين نشانه ناداني است. 7- قالَ عليه السلام: ما مِنْ يَوْمٍ يَمُرُّ عَلَي ابْنِ آدَمٍ إلاّ قالَ لَهُ ذلِکَ الْيَوْمُ: يَابْنَ آدَم أنَا يَوُمٌ جَديدٌ وَ أناَ عَلَيْکَ شَهيدٌ. فَقُلْ فيَّ خَيْراً، وَ اعْمَلْ فيَّ خَيْرَا، أشْهَدُ لَکَ بِهِ فِي الْقِيامَةِ، فَإ نَّکَ لَنْ تَراني بَعْدَهُ أبَداً.[7] . ترجمه: فرمود: هر روزي که بر انسان وارد شود، گويد: من روز جديدي هستم، من بر اعمال و گفتار تو شاهد مي باشم. سعي کن سخن خوب و مفيد بگوئي، کار خوب و نيک انجام دهي. من در روز قيامت شاهد اعمال و گفتار تو خواهم بود. و بدان امروز که پايان يابد ديگر مرا نخواهي ديد و قابل جبران نيست. 8- قالَ عليه السلام: فِي الْمَرَضِ يُصيبُ الصَبيَّ، کَفّارَةٌ لِوالِدَيْهِ.[8] . ترجمه: فرمود: مريضي کودک، کفّاره گناهان پدر و مادرش مي باشد. 9- قالَ عليه السلام: الزَّبيبُ يَشُدُّ الْقَلْبِ، وَ يُذْهِبُ بِالْمَرَضِ، وَ يُطْفِيء ُ الْحَرارَةَ، وَ يُطيِّبُ النَّفْسَ.[9] . ترجمه: فرمود: خوردن مويز- کشمش سياه- قلب را تقويت، مرض ها را برطرف، و حرارت بدن را خاموش، و روان را پاک مي گرداند. 10- قالَ عليه السلام: أطْعِمُوا صِبْيانَکُمُ الرُّمانَ، فَإ نَّهُ اَسْرَعُ لاِ لْسِنَتِهِمْ.[10] . ترجمه: فرمود: به کودکان خود أنار بخورانيد تا زبانشان بهتر و زودتر باز شود. 11- قالَ عليه السلام: أطْرِقُوا أهاليکُمْ في کُلِّ لَيْلَةِ جُمْعَةٍ بِشَيْءٍ مِنَ الْفاکِهَةِ، کَيْ يَفْرَحُوا بِالْجُمْعَةِ.[11] . ترجمه: فرمود: در هر شب جمعه همراه با مقداري ميوه- يا شيريني،...- بر اهل منزل و خانواده خود وارد شويد تا موجب شادماني آن ها در جمعه گردد. 12- قالَ عليه السلام: کُلُوا ما يَسْقُطُ مِنَ الْخوانِ فَإنَّهُ شِفاءٌ مِنْ کُلِّ داءٍ بِإ ذْنِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ، لِمَنْ اَرادَ أنْ يَسْتَشْفِيَ بِهِ.[12] . ترجمه: فرمود: آنچه اطراف ظرف غذا و سفره مي ريزد جمع کنيد و بخوريد، که همانا هرکس آن ها را به قصد شفا ميل نمايد، به اذن حق تعالي شفاي تمام دردهاي او خواهد شد. 13- قالَ عليه السلام: لا ينبغي للعبد ان يثق بخصلتين: العافية و الغني، بَيْنا تَراهُ مُعافاً اِذْ سَقُمَ، وَ بَيْنا تَراهُ غنيّاً إذِ افْتَقَرَ.[13] . ترجمه: فرمود: سزاوار نيست که بنده خدا، در دوران زندگي به دو خصوصيّت اعتماد کند و به آن دلبسته باشد: يکي عافيت و تندرستي و ديگري ثروت و بي نيازي است. زيرا چه بسا در حال صحّت و سلامتي مي باشد ولي ناگهان انواع مريضي ها بر او عارض مي گردد و يا آن که در موقعيّت و امکانات خوبي است، ناگهان فقير و بيچاره مي شود،- پس بدانيم که دنيا و تمام امکانات آن بي ارزش و بي وفا خواهد بود و تنها عمل صالح مفيد و سودبخش مي باشد-. 14- قالَ عليه السلام: لِلْمُرائي ثَلاثُ عَلاماتٍ: يَکْسِلُ إذا کانَ وَحْدَهُ، وَ يَنْشطُ إذا کانَ فِي النّاسِ، وَ يَزيدُ فِي الْعَمَلِ إذا أُثْنِيَ عَلَيْهِ، وَ يَنْقُصُ إذا ذُمَّ.[14] . ترجمه: فرمود: براي رياکار سه نشانه است: در تنهائي کسل و بي حال، در بين مردم سرحال و بانشاط مي باشد. هنگامي که او را تمجيد و تعريف کنند خوب و زياد کار مي کند و اگر انتقاد شود سُستي و کم کاري مي کند. 15- قالَ عليه السلام: اَوْحَي اللّهُ تَبارَکَ وَ تَعالي إلي نَبيٍّ مِنَ الاْ نْبياءِ: قُلْ لِقَوْمِکَ لا يَلْبِسُوا لِباسَ أعْدائي، وَ لا يَطْعَمُوا مَطاعِمَ أعْدائي، وَ لايَتَشَکَّلُوا بِمَش اکِلِ أعْدائي، فَيَکُونُوا أعْدائي.[15] . ترجمه: فرمود: خداوند تبارک و تعالي بر يکي از پيامبرانش وحي فرستاد: به امّت خود بگو: لباس دشمنان مرا نپوشند و غذاي دشمنان مرا ميل نکنند و هم شکل دشمنان من نگردند، وگرنه ايشان هم دشمن من خواهند بود. 16- قالَ عليه السلام: اَلْعُقُولُ أئِمَّةُ الا فْکارِ، وَ الاْ فْکارُ أئِمَّةُ الْقُلُوبِ، وَ الْقُلُوبُ أئِمَّةُ الْحَواسِّ، وَ الْحَواسُّ أئِمَّةُ الاْ عْضاءِ.[16] . ترجمه: فرمود: عقل هر انساني پيشواي فکر و انديشه اوست؛ و فکر پيشواي قلب و درون او خواهد بود؛ و قلب پيشواي حوّاس پنج گانه مي باشد، و حوّاس پيشواي تمامي اعضاء و جوارح است. 17- قالَ عليه السلام: تَفَضَّلْ عَلي مَنْ شِئْتَ فَأنْتَ أميرُهُ، وَ اسْتَغِْنِ عَمَّنْ شِئْتَ فَأنْتَ نَظيرُهُ، وَ افْتَقِرْ إلي مَنْ شِئْتَ فَأنْتَ أسيرُهُ.[17] . ترجمه: فرمود: بر هر که خواهي نيکي و احسان نما، تا رئيس و سرور او گردي؛ و از هر که خواهي بي نيازي جوي تا همانند او باشي. و خود را نيازمند هر که خواهي بدان- و از او تقاضاي کمک نما- تا اسير او گردي. 18- قالَ عليه السلام: أعَزُّ الْعِزِّ الْعِلْمُ، لاِ نَّ بِهِ مَعْرِفَةُ الْمَعادِ وَ الْمَعاشِ، وَ أذَلُّ الذُّلِّ الْجَهْلُ، لاِنَّ صاحِبَهُ أصَمُّ، أبْکَمٌ، أعْمي، حَيْرانٌ.[18] . ترجمه: فرمود: عزيزترين عزّت ها علم و کمال است، براي اين که شناخت معاد و تأمين معاشِ انسان، به وسيله آن انجام مي پذيرد. و پست ترين ذلّت ها جهل و ناداني است، زيرا که صاحبش هميشه در کري و لالي و کوري مي باشد و در تمام امور سرگردان خواهد بود. 19- قالَ عليه السلام: جُلُوسُ ساعَةٍ عِنْدَ الْعُلَماءِ أحَبُّ إلَي اللّهِ مِنْ عِبادَةِ ألْفِ سَنَةٍ، وَ النَّظَرُ إلَي الْعالِمِ أحَبُّ إلَي اللّهِ مِنْ إعْتِکافِ سَنَةٍ في بَيْتِ اللّهِ، وَ زيارَةُ الْعُلَماءِ أحَبُّ إلَي اللّهِ تَعالي مِنْ سَبْعينَ طَوافاً حَوْلَ الْبَيْتِ، وَ أفْضَلُ مِنْ سَبْعينَ حَجَّةٍ وَ عُمْرَةٍ مَبْرُورَةٍ مَقْبُولَةٍ، وَ رَفَعَ اللّهُ تَعالي لَهُ سَبْعينَ دَرَجَةً، وَ أنْزَلَ اللّهُ عَلَيْهِ الرَّحْمَةَ، وَ شَهِدَتْ لَهُ الْمَلائِکَةُ: أنَّ الْجَنَّةَ وَ جَبَتْ لَهُ.[19] . ترجمه: فرمود: يک ساعت در محضر علماء نشستن- که انسان را به مبداء و معاد آشنا سازند- از هزار سال عبادت نزد خداوند محبوب تر خواهد بود. توجّه و نگاه به عالِم از إعتکاف و يک سال عبادت- مستحبّي- در خانه خدا بهتر است. زيارت و ديدار علماء، نزد خداوند از هفتاد مرتبه طواف اطراف کعبه محبوب تر خواهد بود، و نيز افضل از هفتاد حجّ و عمره قبول شده مي باشد. همچنين خداوند او را هفتاد مرحله ترفيعِ درجه مي دهد و رحمت و برکت خود را بر او نازل مي گرداند، و ملائکه شهادت مي دهند به اين که او اهل بهشت است. 20- قالَ عليه السلام: يَابْنَ آدَم، لاتَحْمِلْ هَمَّ يَوْمِکَ الَّذي لَمْ يَأتِکَ عَلي يَوْمِکَ الَّذي أنْتَ فيهِ، فَإنْ يَکُنْ بَقِيَ مِنْ أجَلِکَ، فَإنَّ اللّهَ فيهِ يَرْزُقُکَ.[20] . ترجمه: فرمود: اي فرزند آدم، غُصّه رزق و آذوقه آن روزي که در پيش داري و هنوز نيامده است نخور، زيرا چنانچه زنده بماني و عمرت باقي باشد خداوند متعال روزيِ آن روز را هم مي رساند. 21- قالَ عليه السلام: قَدْرُ الرَّجُلِ عَلي قَدْرِ هِمَّتِهِ، وَ شُجاعَتُهُ عَلي قَدْرِ نَفَقَتِهِ، وَ صِداقَتُهُ عَلي قَدْرِ مُرُوَّتِهِ، وَ عِفَّتُهُ عَلي قَدْرِ غِيْرَتِهِ.[21] . ترجمه: فرمود: ارزش هر انساني به قدر همّت اوست، و شجاعت و توان هر شخصي به مقدار گذشت و إحسان اوست، و درستکاري و صداقت او به قدر جوانمردي اوست، و پاکدامني و عفّت هر فرد به اندازه غيرت او خواهد بود. 22- قالَ عليه السلام: مَنْ شَرِبَ مِنْ سُؤْرِ أخيهِ تَبَرُّکا بِهِ، خَلَقَ اللّهُ بَيْنَهُما مَلِکاً يَسْتَغْفِرُ لَهُما حَتّي تَقُومَ السّاعَةُ.[22] . ترجمه: فرمود: کسي که دهن خورده برادر مؤمنش را به عنوان تبرّک ميل نمايد، خداوند متعال ملکي را مأمور مي گرداند تا براي آن دو نفر تا روز قيامت طلب آمرزش و مغفرت نمايد. 23- قالَ عليه السلام: لاخَيْرَ فِي الدُّنْيا إلاّ لِرَجُلَيْنِ: رَجَلٌ يَزْدادُ في کُلِّ يَوْمٍ إحْسانا، وَ رَجُلٌ يَتَدارَکُ ذَنْبَهُ بِالتَّوْبَةِ، وَ أنّي لَهُ بِالتَّوْبَةِ، وَاللّه لَوْسَجَدَ حَتّي يَنْقَطِعَ عُنُقُهُ ما قَبِلَ اللّهُ مِنْهُ إلاّ بِوِلايَتِنا أهْلِ الْبَيْتِ.[23] . ترجمه: فرمود: خير و خوبي در دنيا وجود ندارد مگر براي دو دسته: دسته اوّل آنان که سعي نمايند در هر روز، نسبت به گذشته کار بهتري انجام دهند. دسته دوّم آنان که نسبت به خطاها و گناهان گذشته خود پشيمان و سرافکنده گردند و توبه نمايند، و توبه کسي پذيرفته نيست مگر آن که با اعتقاد بر ولايت ما اهل بيت عصمت و طهارت باشد. 24- قالَ عليه السلام: عَجِبْتُ لاِ بْنِ آدَمٍ، أوَّلُهُ نُطْفَةٌ، وَ آخِرُهُ جيفَةٌ، وَ هُوَ قائِمٌ بَيْنَهُما وِعاءٌ لِلْغائِطِ، ثُمَّ يَتَکَبَّرُ.[24] . ترجمه: فرمود: تعجبّ مي کنم از کسي که اوّلش قطره اي آب ترش شده و عاقبتش لاشه اي متعفّن- بد بو- خواهد بود و خود را ظرف فضولات قرار داده است، با اين حال تکبّر و بزرگ منشي هم مي نمايد. 25- قالَ عليه السلام: إيّاکُمْ وَ الدَّيْن، فَإنَّهُ هَمُّ بِاللَّيْلِ وَ ذُلُّ بِالنَّهارِ.[25] . ترجمه: فرمود: از گرفتن نسيه و قرض، خود را برهانيد، چون که سبب غم و اندوه شبانه و ذلّت و خواري در روز خواهد گشت. 26- قالَ عليه السلام: إنَّ الْعالِمَ الْکاتِمَ عِلْمَهُ يُبْعَثُ أنْتَنَ أهْلِ الْقِيامَةِ، تَلْعَنُهُ کُلُّ دابَّةٍ مِنْ دَوابِّ الاْ رْضِ الصِّغارِ.[26] . ترجمه: فرمود: آن عالم و دانشمندي که علم خود را- در بيان حقايق- براي ديگران کتمان کند، روز قيامت با بدترين بوها محشور مي شود و مورد نفرت و نفرين تمام موجودات قرار مي گيرد. 27- قالَ عليه السلام: يا کُمَيْلُ، قُلِ الْحَقَّ عَلي کُلِّ حالٍ، وَوادِدِ الْمُتَّقينَ، وَاهْجُرِ الفاسِقينَ، وَجانِبِ المُنافِقينَ، وَلاتُصاحِبِ الخائِنينَ.[27] . فرمود: در هر حالتي حقّ را بگو و مدافع آن باش، دوستي و معاشرت با پرهيزگاران را ادامه ده، و از فاسقين و معصيت کاران کناره گيري کن، و از منافقان دوري و فرار کن، و با خيانتکاران همراهي و هم نشيني منما. 28- قالَ عليه السلام: في وَصيَّتِهِ لِلْحَسَنِ عليه السلام: سَلْ عَنِ الرَّفيقِ قَبْلَ الطَّيقِ، وَعَنِ الْجارِ قَبْلَ الدّارِ.[28] . ضمن سفارشي به فرزندش امام حسن عليه السلام فرمود: پيش از آن که بخواهي مسافرت بروي، رفيق مناسب راه را جويا باش، و پيش از آن که منزلي را تهيّه کني همسايگان را بررسي کن که چگونه هستند. 29- قالَ عليه السلام: اِعْجابُ الْمَرْءِ بِنَفْسِهِ دَليلٌ عَلي ضَعْفِ عَقْلِهِ.[29] . فرمود: فخر کردن انسان به خودش، نشانه کم عقلي او مي باشد. 30- قالَ عليه السلام: أيُّهَا النّاسُ، إِيّاکُمْ وُحُبَّ الدُّنْيا، فَإِنَّها رَأْسُ کُلِّ خَطيئَةٍ، وَبابُ کُلِّ بَليَّةٍ، وَداعي کُلِّ رَزِيَّةٍ.[30] . فرمود: اي گروه مردم، نسبت به محبّت و علاقه به دنيا مواظب باشيد، چون که علاقه و محبّت به دنيا اساس هر خطا و انحرافي است، و دروازه هر بلا و گرفتاري است، و نزديک کننده هر فتنه و آشوب؛ و نيز آورنده هر مصيبت و مشکلي است. 31- قالَ عليه السلام: السُّکْرُ أرْبَعُ السُّکْراتِ: سُکْرُ الشَّرابِ، وَسُکْرُ الْمالِ، وَسُکْرُ النَّوْمِ، وَسُکْرُ الْمُلْکِ.[31] . فرمود: مستي در چهار چيز است: مستي از شراب (و خمر)، مستي مال و ثروت، مستي خواب، مستي رياست و مقام. 32- قالَ عليه السلام: أللِّسانُ سَبُعٌ إِنْ خُلِّيَ عَنْهُ عَقَرَ.[32] . فرمود: زبان، همچون درّنده اي است که اگر آزاد باشد زخم و جراحت (سختي به جسم و ايمان) خواهد زد. 33- قالَ عليه السلام: يَوْمُ الْمَظْلُومِ عَلَي الظّالِمِ أشَدُّ مِنْ يَوْمِ الظّالِمِ عَلَي الْمَظْلُومِ.[33] . فرمود: روز داد خواهي مظلوم بر عليه ظالم سخت تر است از روزي که ظالم ستم بر مظلوم مي کند. 34- قالَ عليه السلام: فِي الْقُرْآنِ نَبَاءُ ما قَبْلَکُمْ، وَخَبَرُ ما بَعْدَکُمْ، وَحُکْمُ ما بَيْنِکُمْ.[34] . فرمود: قرآن احوال گذشتگان، و أخبار آينده را در بردارد، و شرح وظايف شما را بيان کرده است. 35- قالَ عليه السلام: نَزَلَ الْقُرْآنُ أثْلاثا، ثُلْثٌ فينا وَفي عَدُوِّنا، وَثُلْثٌ سُنَنٌ وَ أمْثالٌ، وَثُلْثٌ فَرائِض وَأحْکامٌ.[35] . فرمود: نزول قرآن بر سه قسمت است: يک قسمت آن درباره اهل بيت عصمت و طهارت: و دشمنان و مخالفان ايشان؛ و قسمت ديگر آن، اخلاقيّات و ضرب المثلها؛ و قسمت سوّم در بيان واجبات و احکام إلهي مي باشد. 36- قالَ عليه السلام: ألْمُؤْمِنُ نَفْسُهُ مِنْهُ في تَعَبٍ، وَالنّاسُ مِنْهُ في راحَةٍ.[36] . فرمود: مؤمن آن کسي است که خود را به جهت رفاه مردم در زحمت بيندازد و ديگران از او در أمنيت و آسايش باشند. 37- قالَ عليه السلام: کَتَبَ اللّهُ الْجِهادَ عَلَي الرِّجالِ وَالنِّساءِ، فَجِهادُ الرَّجُلِ بَذْلُ مالِهِ وَنَفْسِهِ حَتّي يُقْتَلَ في سَبيلِ اللّه، وَجِهادُ الْمَرْئَةِ أنْ تَصْبِرَ عَلي ماتَري مِنْ أذي زَوْجِها وَغِيْرَتِهِ.[37] . فرمود: خداوند جهاد را بر مردان و زنان لازم دانسته است. پس جهاد مرد، آن است که از مال و جانش بگذرد تا جائي که در راه خدا کشته و شهيد شود. و جهاد زن آن است که در مقابل زحمات و صدمات شوهر و بر غيرت و جوانمردي او صبر نمايد. 38- قالَ عليه السلام: في تَقَلُّبِ الاْ حْوالِ عُلِمَ جَواهِرُ الرِّجالِ.[38] . فرمود: در تغيير و دگرگوني حالات و حوادث، فطرت و حقيقت اشخاص شناخته مي شود. 39- قالَ عليه السلام: إنّ الْيَوْمَ عَمَلٌ وَلا حِسابَ، وَغَدا حِسابٌ وَلا عَمَل.[39] . فرمود: امروزه- در دنيا- زحمت و فعاليّت، بدون حساب است و فرداي قيامت، حساب و بررسي اعمال و دريافت پاداش است. 40- قالَ عليه السلام: إتَّقُوا مَعَاصِيَ اللّهِ فِي الْخَلَواتِ فَإنَّ الشّاهِدَ هُوَ الْحاکِم.[40] . فرمود: دوري و اجتناب کنيد از معصيت هاي إلهي، حتّي در پنهاني، پس به درستي که خداوند شاهد اعمال و نيّات است؛ و نيز او حاکم و قاضي خواهد بود.
1- قالَ الاْ مامُ عليّ بن أبي طالِب، أميرُ الْمُؤْمِنينَ صَلَواتُ اللّهِ وَسَلامُهُ عَلَيْهِ: