نماز جماعت يا تخريب خانه

مرحوم شيخ طوسي به نقل از امام جعفر صادق صلوات اللّه عليه حکايت فرمايد:

روزي به حضرت اميرالمؤمنين امام عليّ بن ابي طالب عليه السلام خبر رسيد: عدّه اي از مسلماناني که در همسايگي مسجد زندگي مي کنند، به نماز جماعت در مسجد حاضر نمي شوند.

پس آن گاه امام، اميرالمؤمنين عليّ عليه السلام در جمع نمازگذاران حضور يافت و بعد از اقامه نماز، ضمن ايراد خطبه اي اظهار داشت:

شنيده ام عدّه اي از افراد، در مساجد ما و در صفوف مؤمنين مشارکت ندارند و با ما به نماز جماعت حاضر نمي شوند.

از اين به بعد، کسي حقّ ندارد با آن ها هم غذا و همنشين و هم سخن گردد.

و همچنين کسي حقّ ندارد با ايشان پيمان زناشوئي ببندد و يا به ايشان کمک نمايد، تا مادامي که آنان نيز همانند ديگران در جمع مسلمين حضور يابند و در نماز جماعت شرکت کنند.

سپس آن حضرت افزود: چه بسا ممکن است دستور دهم که خانه هاي چنين افرادي را بر سرشان تخريب کرده و آتش زنند و بسوزانند، مگر آن که از اين عملشان دست بردارند و به درگاه الهي توبه نمايند.

امام جعفر صادق عليه السلام در ادامه افزود: مؤمنين به وظيفه خود که اميرالمؤمنين عليّ صلوات اللّه عليه مشخّص نموده بود عمل کردند و با افراد متخلّف ترک معاشرت و معامله نمودند، تا آن که بالا خره، آن ها از عمل خود پشيمان شده؛ و همراه ديگر نمازگذاران در مساجد؛ و نماز جماعت شرکت کردند.[1] .

امالي شيخ طوسي: ج 2، ص 308.