جنگهاي علي
[صفحه 20] همچنين در جنگ صفين وقتي که تصميم به جنگ گرفت فرمود: ان اظهرتنا علي عدونا فجنينا البغي و سددنا للحق و ان اظهرتهم علينا فارزقنا الشهاده و اعصمنا من الفتنه[2] يعني (ما به دستور تو داريم مي جنگيم و وظيفه ي ما جنگيدن است پس) اگر ما را بر دشمن مان پيروز ساختي ما را از ستمگري دور بدار و در راه حق و مسير درست ما را استوار بدار (چون کسي که غلبه مي کند و مسلط مي شود ممکن است مغرور گردد و به زير دستانش و دشمنان شکست خورده اش ستم کند و حقوق آنان و وظيفه ي خود را رعايت نکند). و اگر صلاح تو در آن بود که آنان بر ما پيروز شوند و لشگر معاويه يعني شاميان برنده ي جنگ باشند شهادت راروزي ما گردان و ما را از فتنه و امتحانات مشکل بعد از جنگ مصون بدار. (و ما را توفيق ده تا در آن امتحانات حق را از باطل تشخيص دهيم و باطل را پيروي نکنيم). بسيار سخت است که انسان مسلمان معتقد پس از اينکه به صورت ظاهر در جنگ با دشمن شکست خورد و دوران اختناق و فشار براو تحميل شد خود را سالم و متدين نگهدارد. لذا اميرالمومنين- عليه السلام- مي فرمايد شهادت را روزي ما فرما تا فتنه و امتحان سخت و گيج کننده پيش نيايد و طاغوتيان مسلط نگردند که اگر چنين شود انسان بايد در گوشه اي بنشيند و خون دل بخورد و با امکانات مادي بسيار محدود زندگي کند که در اين موقعيت زماني و سياسي شيطان بيشتر مردم را گول مي زند. بيشتر افرادي که بعد از پانزده خرداد سال چهل و دو (که شاه بر اوضاع مسلط شد و حاکميتش تثبيت گرديد) زير بار آن رژيم رفتند و حاضر شدند براي گذران بهتر زندگي با حکومت باطل همکاري کنند. از اين امتحان سخت مردود شدند لذا اميرالمومنين مي فرمايد قبل از امتحان و پيش از آن که حکمت تو اقتضا کند که باطل به حکومت برسد ما را به شهادت برسان. مسلمان واقعي هم مي گويد اي کاش من هم با همان اشخاص پاک به شهادت مي رسيدم تا اينکه اکنون در اين فتنه و آزمايش سنگين گرفتار نشوم. واقعا آزمايش سنگيني بود و به همين [صفحه 21] دليل بسياري از اشخاص مدير و مدبر و با کفايت گول خوردند و دين خود را با ماهي چند هزار تومان فروختند و آخرت خود را به خاطر امتياز و آوانسي تباه ساختند و عموم مردم هم جرات اعتراض نداشتند و ساکت بودند و عده ي کمي هم که تسليم نشده بودند در زندان و شکنجه و تبعيد. لذا حضرت امير مي فرمايند قبل از حاکميت يافتن معاويه شهادت در راه خودت را نصيب ما کن.
حضرت علي (ع) در جنگهايي هم که با دشمنان خود داشت ديد خدايي را کنار نمي گذاشت. در يکي از جنگها هنگام برخورد با دشمن ضمن ياري خواستن از خداوند و راز و نياز با او چنين فرمود: ربنا افتح بيننا و بين قومنا بالحق و انت خير الفاتحين[1] يعني پروردگارا تو بين ما و اين گروه قضاوت نما و اين مشکل را بگشاي که تو بهترين مشگل گشايان هستي. حضرت در وسط جبهه خدا را در نظر داشت و در استفاده از خشم خود، از خداوند اطاعت مي نمود و از او کمک مي طلبيد.
صفحه 20، 21.