محبت به علي
عشق و محبت تمام نظام را فرا گرفته است. هيچ موجودي نه برهنه از اين محبت است و نه مي تواند محبت خويش را به زيبايي مطلق پنهان کند! بلکه عشق در جان او شرر به پا مي کند و وي را وادار به سرودن سرود عشق مي نمايد: (ان من شي ء الا يسبح بحمده).[1] «موجودي نيست که سرود معشوق نسرايد». انسان چون در رفتار خويش مختار است، نه مجبور ونه مستقل. و چون دشمن قوي وي را تهديد مي کند، در معرض اين خطر است که محبوب دروغين و ناپايدار برگزيند. معشوق آن حقيقت منشأ کمال و زيبايي است که کمال و زيبايي را عاريه از ديگري نگرفته، بلکه زيبايي آن پايدار باشد. اگر کسي به زيبايي غير از زيبايي مطلق و مظاهر آن دل بست در حقيقت به معشوق دروغين دل بسته است. به لحاظ اين که انسان در انتخاب معشوق در معرض خطر جدي است، نهاد دين که رهنمون انسان در همه عرصه ها مي باشد، در اين موقعيت نيز راهنماي به سوي معشوق حقيقي و مظاهر آن است. اگر ايمان يک اصل دارد و آن ايمان به خداست. عشق نيز يک پيوند دارد و آن محبت به خدا: هل الايمان الا الحب[2] . رهنمود دين اين است که انسان محبوب پايدار که هميشگي است و زيبايي مطلق منشأ تمام زيبايي و کمال مي باشد، برگزيند. و محبت به حق علاقه مندي به کمال محض و آنچه از آن بوي و رنگ گرفته مي باشد. عشق به حق از عشق به مظاهر حق جدا نيست. پي آمد محبت، پيروي است که محب مجذوب زيبايي هاي محبوب مي شود و اين زيبايي ها همواره پيام رساني نموده، وي را وادار به پيروي از محبوب مي نمايند. دين رهنمون است که به زيبايي هاي کاذب، زود گذر و آب و رنگ دار دل نبندد. محبت بايد به زيبايي مطلق و مظاهر آن که در نهايت انسان را به سوي او رهنمون هستند باشد. دين مظاهر حق را جداي از حق نمي داند محبت به انسانهاي حق مدار را معيار محبت به حق مي داند. و مزد رسالت بزرگ و فراگير رسول الله (صلي الله عليه و آله) را محبت به اهل بيت وي عنوان مي نمايد (قل لا أسئلکم عليه اجرا الا المودة في القربي).[3] «چشم داشت من از رسالت الهي، تنها مودت ورزيدن، به اهل بيت من است.» اگر به رسول الله (صلي الله عليه و آله) ايمان داريد به ذوي القربي ايشان بايد محبت داشته باشيد.
محبت يعني عشق به زيبايي هاي محبوب و معشوق. اگر محبوب در نزد محب زيبا جلوه گر نشود محبت شکل نمي گيرد. انسان و هر موجودي همواره شيفته زيبايي هاي معشوق خويش است. آنچه به زندگي تلاش و تکاپو مي بخشد محبت است. زيرا محبت به محب عشق و اميد مي بخشد و محب را به سوي رسيدن به زيبايي هاي محبوب و بهره وري از آن گسيل مي دارد. سازندگي و زندگي در جامعه و بلکه در نظام هستي با محبت شکل مي گيرد. اگر نظام هستي يک پارچه حيات است که حياة تفور، نظام يک پارچه محبت است.