از فضايل آل محمد
آنها بسيار صحبت کردند و صحبت آنها که از بامداد شروع شده بود، تا هنگام ظهر طول کشيد. عثمان در خانه خود بود و از اجتماع آنان اطلاع نداشت. حضرت علي عليه السلام در آن ميان خاموش و ساکت بود و نه خودش و نه احدي از اهل بيتش سخني نمي گفتند. در نتيجه آن گروه متوجه او شدند و گفتند: يا اباالحسن چه مانعي هست که تو سخن نمي گويي؟ حضرت فرمودند: هر يک از شما اي گروه قريش و انصار سؤال مي کنم. اين فضيلت ها را خداوند به چه وسيله اي به شما عطا فرمود؟ آيا منشاء اين فضايل که به خود نسبت داديد، در وجود خود شما و قبيله و خاندان شما بوده يا علتي جز اينها داشته است؟ همگي در پاسخ گفتند: عشيره و خاندانهاي ما منشاء هيچ از اين علي عليه السلام فرمود: راست گفتيد: اي گروه قريش و انصار آيا مي دانيد که آنچه از خير دنيا و آخرت نصيب شما گشته فقط از ما اهل بيت است، نه غير ما. همانا پسرعمم، پيغمبر فرمود: بدرستي که من و خاندانم نوري بوديم که در پيشگاه عظمت خداوند نمايان بوديم. چهارده هزار سال پيش از آن که خداي متعال آدم را بيافريند. پس از آفرينش او اين نور را در صلب او نهاد و او را به زمين فرود آورد. سپس نور ما منتقل به صلب نوح شد و در کشتي نشست. سپس به صلب ابراهيم شد و در آتش افکنده شد. سپس پيوسته خداي توانا ما را از اصلاب گرامي به ارحام پاکيزه منتقل فرمود و اين انتقال از پدران و مادران به کيفيتي که همگي از هر ناپاکي و پليدي به دور و منزه بودند. پس از اين سخنان علي عليه السلام کساني که از صحابه بودند و بدر و احد را درک نموده بودند، گفتند: آري ما اين سخنان را از رسول خدا شنيده ايم.[1] .
سليم بن قيس هلالي مي گويد که در زمان خلافت عثمان، گروهي در مسجد رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم گرد آمده بودند و با يکديگر سخن مي گفتند. در ضمن نام قريش و فضايل و سوابق آنها و هجرتشان به ميان آمد و آنچه را که رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم از فضيلت هاي آنان گفته بود. مانند اين فرمايش، «الائمه من قريش» يعني امامان از قريش هستند. در اين حلقه بيش از دويست نفر گرد آمده بودند که در ميان آنها، علي عليه السلام و سعد بن ابي وقاص و عبدالرحمن بن عوف و مقداد و ابن عباس و... نشسته بودند.