جگر بريان شده

محمد طبري آورده است:

پس از مرگ ابوبکر، روزي عمر به ديدن همسر او رفت و به او تسليت گفت: پس از آن از زن سؤال کرد که ابوبکر در منزل چگونه بود؟ و چه کار مي کرد؟ زن ابوبکر گفت: شب و روز مشغول عبادت خدا بود و لحظه اي غافل نمي شد. او در هر شب جمعه وضو مي گرفت و نماز مي گزارد. پس رو به قبله نشست و سر به دو زانو مي نهاد و چون سحرگاه مي شد، سر بر مي داشت. نفسي دراز از سر رنج و درد بر مي آورد. اين نفس آنچنان جان سوز بود که ما در خانه بوي جگر بريان شده مي شنيديم. عمر که از شنيدن اين جملات به شدت تحت تأثير قرار گرفته بود گفت: من چگونه مي توانم خود را به جگر بريان شده برسانم. او مقام بالائي دارد که من نمي توانم هرگز به او برسم.

اگر داستان جگر بريان شده راست باشد، بايد همه انبياء مرسلين چنان خصوصيتي داشته باشند و از همه اولي به اين مقام، پيامبر اکرم مي باشد. اگر پندار ايشان را خصوصيتي همگاني براي اولياء خدا بينگاريم. بايستي از روزگار آدم، روزگار خليفه، همه فضا با آن بوئي که از جگرهاي بريان شده برخاسته است، پر شده و برگرفته باشد و چهره گيتي با دودي که از آن جگرهاي سوخته بر مي خيزد، سياه باشد.[1] .

الغدير، ج 14، ص 86.