شوق بهشت











شوق بهشت



روزي مرد سياهي به نزد پيامبر اکرم آمد و شروع به پرسيدن سؤالات در رابطه با تسبيح و تهليل. عمر بن خطاب که در آن جا حاضر بود، با تندي به آن مرد گفت: بس کن اي مرد تو با اين سؤالهايت، پيامبر را خسته مي کني. رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم به عمر فرمود: آرام باش اي عمر. تندي مکن.

بگذار تا سؤالاتش را بکند و در اين هنگام اين آيات نازل شد. «هل اتي علي الانسان حين من الدهر» «آيا بر آدمي زماني از روزگار تا آنجا که يادي از بهشت شده» در اين هنگام آن مرد سياه، فريادي از جان کشيد و بر زمين افتاد. پيامبر با ديده اين صحنه فرمود. او از شوق بهشت جان داد.[1] .







  1. الغدير، ج 11، ص 355.