خضوع در زيارت
قاضي عياض در قصيده نبويه اي که دارد اين اشعار را تضمين کرده است و مي گويد: «و گوارا باد تو را به جوانب خيمه ها، از لحاظ اظهار عشق و شوق که گاهي آنرا مي بوسيم و گاهي از روي محبت به آن دست مي کشيم و اظهار سرور مي کنيم. در حاليکه دلها به محبتش پرپر مي زند و جگرهاي آتش گرفته به وسيله آن سيراب مي گردد». بر اين اساس مستحب است که هنگامي که به مدينه نزديک شديد و آثار و علاماتش را مشاهده کرديد، از مرکب هاي خود پائين آمده و خضوع و خشوع به مدينه گام نهيد.[1] .
ابوالفضل جوهري که از حکماي اندولسي بود و در معارف ديني و سرودن اشعار، مهارت والاي داشت، هنگامي که به عنوان زيارت وارد مدينه مي شد و به خانه هاي آن نزديک مي گرديد، از مرکب خود پياده شد و با گريه اين گونه مي خواند: «هنگامي که ديديم نشانه کسي را که وانگذاشت براي دل و عقلي براي شناسايي ظواهر، از مرکب ها به خاطر احترام به او پايين مي آئيم. به خاطر کسي که پراکندگي ما به وسيله او به اتحاد گرائيد».