حافظه و هوش تنوخي
به پدرم گفتم: آنرا به من بده تا از حفظ کنم. پدرم در جوابم گفت که نميخواهد. زيرا نمي تواني آن را انجام دهي و پس از مدتي، قصيده را به کناري مي اندازي. پس از اصرار فراوان، قصيده را گرفتم و به اتاقي رفتم و در يک شبانه روز به کاري جز حفظ آن قصيده نپرداختم. هنگام سحر تمام قصيده ها را حفظ کرده بودم. صبحگاه نزد پدر رفته و طبق معمول مقابلش نشسته و گفتم که تمام قصيده را حفظ کرده ام. به خيال اين که من دروغ گفته ام، به خشم آمد و من شروع به خواندن کردم پس از خواندن صد بيت، از حافظه من تعجب کرد، مرا به خود چسباند و بوسه اي بر سرم و ديده ام نثار کرد و گفت: عزيزم من از زخم چشم مردم مي ترسم اين جريان را به کسي مگو.[1] .
تنوخي که يکي از مهمترين شعراي عرب است مي گويد: در دوران نوجواني دوست داشتم يکي از قصايد طولاين و دعبل را که در افتخار و مناقب يميني ها سروده بود و حدود 600 بيت بود، از حفظ کنم.