خبر از سرانجام بني اميّه
وقتي خليفه سوم قدرت را به دست گرفت، بني اميّه به آروزي ديرينه خود رسيدند و آنگاه که امام علي عليه السلام به خلافت رسيد آنها به تقويت معاويه پرداختند و جنگ صفين را طرّاح کردند. اميرالمؤمنين عليه السلام سلطه گري بني اميّه و سپس نابودي آنها را خبر داد که از شگفتي هاي علمي آن حضرت است، در خطبه 158 فرمود: فَعِنْدَ ذلِکَ لَا يَبْقَي بَيْتُ مَدَرٍ وَلَا وَبَرٍ إِلَّا وَأَدْخَلَهُ الظَّلَمَةُ تَرْحَةً، وَأَوْلَجُوا فِيهِ نِقْمَةً. فَيَوْمَئِذٍ لَا يَبْقَي لَهُمْ فِي السَّمَاءِ عَاذِرٌ، وَلَا فِي الْأَرْضِ نَاصِرٌ. أَصْفَيْتُمْ بِالْأَمْرِ غَيْرَ أَهْلِهِ، وَأَوْرَدْتُمُوهُ غَيْرَ مَوْرِدِهِ. وَسَيَنْتَقِمُ اللَّهُ مِمَّنْ ظَلَمَ، مَأْکَلاً بِمَأْکَلٍ، وَمَشْرَباً بِمَشْرَبٍ، مِنْ مَطَاعِمِ الْعَلْقَمِ، وَمَشَارِبِ الصَّبِرِ وَالْمَقِرِ، وَلِبَاسِ شِعَارِ الْخَوْفِ، وَدِثَارِ السَّيْفِ، وَإِنَّمَا هُمْ مَطَايَا الْخَطِيئَاتِ وَزَوَامِلُ الْآثَامِ. فَأُقْسِمُ، ثُمَّ أُقْسِمُ، لَتَنْخَمَنَّهَا أُمَيَّةُ مِنْ بَعْدِي کَمَا تُلْفَظُ النُّخَامَةُ، ثُمَّ لَا تَذُوقُهَا وَلَا تَطْعَمُ بِطَعْمِهَا أَبَداً مَا کَرَّ الْجَدِيدَانِ! «پس از تسلّط فرزندان اميّه، خانه اي در شهر يا خيمه اي در بيابان باقي نمي ماند جز آن که سمتگران بني اميّه، اندوه و غم را بدانجا کشانند، و بلا و کينه توزي را در همه جا مطرح نمايند، پس در آن روز براي مردم نه عذرخواهي در آسمان و نه ياوري در زمين باقي خواهد ماند، زيرا نااهلان را به زمامداري برگزيديد، و زمامداري را به جايگاه دروغيني قرار داديد. امّا به زودي خداوند از ستمگران بني اميّه انتقام مي گيرد، خوردني را به خوردني، و نوشيدني را به نوشيدني، خوردني تلخ تر از گياه «عَلْقَمْ»، و نوشيدني تلخ و جانگدازتر از شيره درخت «صبر»، از درون ترس و وحشت، و از بيرون، شمشير را بر آنها مسلّط خواهد کرد که آنان مرکبهاي عصيان و نافرماني و شتران بارکش گناهانند. من پياپي سوگند مي خورم که پس از من بني اميّه خلافت را چونان خلط سينه بيرون مي اندازند، و پس از آن ديگر، تا شب و روز از پي هم در گردش است مزه حکومت را بار ديگر نخواهند چشيد.»[1] .
بني اميّه پس از وفات رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم در تلاش بودند تا حکومت و قدرت را در دست گيرند.
1- کتاب النهاية ج 3 ص 198: ابن أثير شافعي (متوفاي 606 ه) 2- الغارات ج 2 ص 488: ابن هلال ثقفي (متوفاي 283 ه) 3- کتاب ارشاد ص 157 /173: شيخ مفيد (متوفاي 413 ه) 4- کتاب مسترشد ص 73: طبري امامي (متوفاي 310 ه) 5- تفسير قرآن ج1 ص386 ذيل سوره نحل: علي بن ابراهيم قمي (متوفاي 307 ه) 6- محاسن ج1 ص208 ح74 ب6: علامه برقي (متوفاي 280 ه) 7- اصول کافي ج1 ص60/54 ح1 وح7: کليني (متوفاي 328 ه) 8- روضه کافي ص58 ج8 ح21: کليني (متوفاي 328 ه) 9- بحارالانوار ج 1 ص 159 و ج2 ص 290: مجلسي (متوفاي 1110 ه).