ارزش علم و عالم از ديدگاه امام علي
إنَّ مِنْ حَقِّ الْعالِمِ أنْ لا تُکْثِرَ عَلَيْهِ الْسُؤالَ، وَ لا تُعَنِّتَهُ في الْجَوابِ. وَ لا تُلِحَّ عَلَيْهِ اِذا کَسَلَ، وَ لا تَأْخُذَ بِثَوبِهِ اِذا نَهَضَ وَ لاتُشيرُ اِلَيْهِ بِيَدِکَ، وَ لا تُفْشِيَ لَهُ سِرّاً. وَ لا تَغْتاوِبَنَّ عِنْدَهُ أحَداً وَلا تُطْلُبَنَّ عَثْرَتَهُ، فَاِنْ زَلَّ انْتَظَرْتَ أوْبَتَهُ، وَ قَبِلْتَ مَعْذِرَتَهُ، وَ أنْ تُوَقِّرَهُ، وَتُعَظِّمَهُ لِلَّهِ، وَ لا تَمْشِيَ أمامَهُ وَ اِنْ کانَتْ لَهُ حاجَةٌ سَبَقْتَ الْقَوْمَ إلي خِدْمَتِهِ، وَ لا تَتَبَّرَمَنَّ مِنْ طُولِ صُحْبَتِهِ، فَاِنَّما هُوَ بِمَنْزِلَةِ الْنَّخْلَةِ، تَنْتَظِرُ ما سَقَطَ عَلَيْکَ مِنْها مَنْفَعَةً وَ اِذا جِئْتَ فَسَلِّمْ عَلَي الْقَوْمِ وَ خُصَّهُ بِالْتَّحِيَّةِ وَ احْفَظْهُ شاِهداً وَ غائِباً وَلْيَکُنْ ذلِکَ کُلُّهُ لِلَّهِ، فَاِنَّ الْعالِمَ أعْظَمُ أجْراً مِنَ الصَّائِمَ الْقائِمَ الُْمجاهِدِ في سَبيلِ اللَّهِ تَعالي وَ اِذا ماتَ الْعالِمُ انْثَلَمَتْ فِي الْإسْلامِ ثُلْمَةٌ اِلي يَوْمِ الْقِيامَةِ لا يَسُدُّها اِلاَّ خَلَفٌ مِثلُهُ وَ طالِبُ الْعِلْمِ تُشَيِّعُهُ الْمَلائِکَةُ مِنَ السَّماءِ. «از جمله رعايت حقوق عالم آن است که بر او سؤال بسيار نکني و در جواب با او عناد نورزي و بر او پافشاري ننمائي هنگامي که کسل وخسته باشد و جامه او را نگيري هنگامي که برخيزد و به او با دستت اشاره نکني و نزد او رازي را افشا ننمايي. در نزد او از کسي غيبت مکن و خطا و لغزش او را جستجو مکن. زيرا اگر لغزش و خطا نمود انتظار بازگشت و جبران آن را داشته باش و عذرش را بپذير. و از حق عالم آن است که او را براي خدا توقير و تعظيم کني و جلوتر از او قدم بر نداري و اگر او را حاجتي بود، پيش از همه قوم و جماعت به خدمت آن بپردازي. از بسياري مصاحبت با او دلتنگ مشو، زيرا اوبه منزله درخت خرمايي است که انتظار منفعت داري از آنچه که از آن بر تو فرو مي ريزد. و هرگاه بيايي بر جماعت سلام کن و او را به سلام مخصوص گردان. او را در حضور و پنهان حفظ کن و همه اين کارها بايد براي خدا باشد. زيرا که اجر عالم از روزه داري که شب زنده داري مي کند و در راه خداوند متعال مجاهدت مي نمايد بيشتر است. و چون عالم از دنيا رود در اسلام ثلمه اي «شکافي» ايجاد گردد که آن را جانشيني جز مانند او جبران نکند. طالب علم را فرشتگان تشييع مي کنند.»
شريک عبداللَّه بن ابي نَمِز روايت کرده است از سعيد بن مسيّب که علي بن ابيطالب عليه السلام فرموده است: