عبدالحميد بن يحيي
«من 70 خطبه از خطبه هاي نهج البلاغه امام علي عليه السلام را حفظ کردم که مانند چشمه ساران هميشه جاري در وجودم همواره حرکت آفرين و فيض بخش مي باشند». عبدالحميد که در فنّ نويسندگي در عرب ضرب المثل بود و درباره او گفته اند، نويسندگي با عبدالحميد آغاز شد و در اوائل قرن دوّم هجري مي زيسته است. از او پرسيدند: چه چيز تو را به اين پايه از فصاحت و بلاغت رساند؟ جواب داد: حِفظُ کَلامِ الْاَصلَعْ «حفظ کردن کلام اميرالمؤمنين علي عليه السلام». «اصْلَع» يعني کسي که موهاي جلوي سرش ريخته باشد و علّت اينکه نام امام علي عليه السلام را صراحتاً نمي آورد به وابستگي هاي فکري او مربوط مي شود که از کارگزاران دربار مروان بن محمّد، آخرين خليفه اموي است و کاتب دربار نيز بوده است.[1] .
عبدالحميد بن يحيي يکي از سخنوران مشهور، رمز موفّقيّت خود را نهج البلاغه معرّفي مي کند و مي گويد: